Garth Arum - The Dawn Of A New Creation
- Garth Arum [ES]
- The Dawn Of A New Creation
- 24-06-2013
- Satanath Records [RU]
- Viral Propaganda [PT]
Tracklist
01. A New Creation
02. Shadows Of The Past
03. A Barrage Of Hate
04. The Path To Oblivion
05. Labyrinth Of Lies
06. Rusty Hands
07. Trip (Part I)
08. Lucid Dreams
09. Like An Angel
10. Yearned Freedom
11. Trip (Part II)
Garth Arum is een band / project van zanger / gitarist Óscar Martín Diez-Canseco (hij noemt zich hier Nightmarer) van de Spaanse extreme metalband As Light Dies. Dit project is in het leven geroepen om al jarenlang in hem opborrelende muziek een uitlaatklep te geven. Na een demo / mini-album in 2009 (The Fireflower's Tale), is in de zomer van 2013, na een proces van bijschaven en verfijnen, de tijd rijp voor een volwaardig debuutalbum: The Dawn Of A New Creation.
Geïnspireerd op dromen en sprookjes gaan zowel de emoties, de sfeer als de nummers en muziek hun vrije loop. Thematisch een reis door het innerlijk van de mens, gravend in de psyche. Qua muzikale insteek een reis door een gevarieerd landschap, de maker heeft zich laten beïnvloeden door new age, avant garde, symfonische black en death metal, en progressieve rock / metal. Ik zou daar zelf ook nog power metal aan toe willen voegen. Maar bovenal wordt de muziek gedomineerd door symfonische elementen.
Die muziek blijkt behoorlijk gedetailleerd en met zorg in elkaar gezet; het heeft Óscar Martín dan ook zeker drie jaar gekost om al deze hersenspinsels in z'n huidige vorm te gieten. Hij heeft ook zelf het gehele instrumentarium (gitaar, bas, toetsen, drumprogrammering, grunts) voor zijn rekening genomen, waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor het toetsenwerk (ook in de vorm van piano), dat de muziek zijn dikke symfonische laag geeft. Hulp van buitenaf is slechts ingeroepen voor de bijdragen van viool en vrouwelijke vocalen.
Steekwoorden om de muziek te omschrijven zijn wat mij betreft dus in de eerste plaats symfonisch, daarnaast progressief, neo-klassiek, en vooruit: eigenzinnig. Want simpel in een hokje te stoppen is deze muziek zeker niet. Wat de muziek wat mij betreft echter mist is persoonlijkheid, ik vind het geheel behoorlijk steriel klinken, te weinig organisch. Ondanks de toepassing van wat klassieke instrumenten als viool en fluit, en het vermeende Zuidelijke temperament van de maker, is het geheel veel te clean en emotieloos om pakkend te zijn voor niet-muzikanten; dat denk ik althans.
Vanaf de bombastische opener A New Creation tot afsluiter Trip (Part II) is het een overdonderende veelheid aan klanken die over de luisteraar wordt uitgestort. Weliswaar afgewisseld met sporadisch voorbij komende lieflijke klanken en rustpuntjes is het toch vooral de symfonische bombast die overheerst. Niet echt toegankelijk, wel een intense luisterervaring voor de doorzetter.
