Germ - Loss
- Germ [AU]
- Loss
- 15-10-2012
- Eisenwald [DE]
- Infektion PR [PT]
Tracklist
01. My only hope
02. So lonely, dead lonely
03. Only when every timepiece in the world is smashed part I
04. Only when every timepiece in the world is smashed part II
05. Cold grey dawn (A new beginning)
06. Loss
Germ is een bijzonder, eigenaardig en noem nog maar wat woorden ter verwondering, project. Het is het geesteskind van een Australiër genaamd Tim, die zich in het dagelijkse leven bezig houdt als sessie/studiomuzikant en componist. En daar moeten we het eigenlijk mee doen. De beste man heeft zich tot doel gesteld, op muzikaal vlak dan toch, om black metal te verweven met trance-achtige elektronische muziek. Zo op het eerste gehoor een bizarre combinatie, en zo laat het zich in eerste instantie ook beluisteren. Dit mini-album Loss is in elk geval mijn kennismaking met dit project, en heeft op voorhand al mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Opener My Only Hope doet al meteen z'n best om de luisteraar aan zich te kluisteren. Het begint als een oersentimenteel liedje, slechts piano en zang, en komt dan langzaam tot leven met de toevoeging van elektronische percussie. Weer even later knalt het nummer open, met de toevoeging van strijkarrangementen en hysterisch geschreeuw komt de pathetiek helemaal los. De gitaarsolo maakt het helemaal af, totdat vrij onverwacht het liedje alweer een langzame dood sterft. Beetje vreemd einde, denk ik in eerste instantie nog.
Totdat het gewoon verder gaat met So Lonely, Dead Lonely, dat de draad oppakt waar het openingsliedje was gebleven. Een enorm gevoel van melancholie overvalt me bij het aanbreken van deze track. Een indringende laag toetsen, clean gitaarwerk en door merg en been snijdende screams worden gaandeweg aangevuld met allerlei andere elementen. Zo wordt er in eerste instantie een dubbele basdrum onder gelegd en worden er weer strijkers toegevoegd. Later slaat het nummer om in een soort spacerock-achtige trip en krijgt de gitaar een meer functioneel gebruik. Al blijft de hoofdrol voor de elektronica en eindigt het nummer in een naargeestige jaren '80 gothic/disco sfeer. Hoezo uiteenlopende stijlen aan elkaar plakken, in bijna elf minuten krijg je zo behoorlijk wat voor de kiezen. Interessant!
Only When Every Timepiece In The World Is Smashed Part I doet mij (de al eerder genoemde screams buiten beschouwing gelaten) nog het meest denken aan de synthesizerpop van de jaren '80, in dit geval wel met dat donkere randje dat de gothic/new wave in die jaren ook had. Met dit verschil dat hier die onmiskenbare, bijna tot vervelens toe, dubbele basdrum onder ligt. Voor de rest schreeuwt dit nummer 1 ding uit: melancholie. De cleane zang komt verrassend goed over en maakt dit nummer helemaal af.
Die eighties sfeer komt ook weer helemaal terug tijdens Cold Grey Dawn (A New Beginning), het blijft toch een hele rare gewaarwording om dit te willen combineren met black metal screams. De gitaar rockt er hier lekker op los, we zijn even verlost van die basdrum en de zang komt steeds beter tot zijn recht. Dit is gewoon dansbare popmuziek, ik grinnik bij de constatering hiervan, dit moet je gewoon horen.
Het afsluitende titelnummer Loss betekent de introductie van klassiek pianospel. Niks geen lichtvoetigheid of dansbare muziek, laat staan metalen klanken. Nee, de luisteraar wordt getrakteerd op klassieke muziek, absoluut niet passend bij hetgeen we tot nu toe gehoord hebben. Het enige verwachte is het onverwachte, dat maakt het dan wel weer passend. Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet en kan het zelf niet plaatsen in de sfeer van het album. Dat mag gerust aan mij liggen.
De overige vijf tracks hebben me wel te pakken, ik vind het een bijzonder experiment, wat mij betreft geslaagd. De combinatie van elektronische poppy muziek met een black metal ondertoon, als je het alleen al opschrijft of leest klinkt het te bizar om je voor te stellen. Maar het werkt, althans voor mij wel.
