Gibonni - 20th Century Man
- Gibonni [HR]
- 20th Century Man
- 28-06-2013
- cmm / SAOL [DE]
Tracklist
01. Hey Crow
02. Hide the Mirror
03. Broken Finger
04. My Cloud
05. 20th Century Man
06. Kids in Uniform
07. My Brother Cain
08. She Said
09. Nothing Changes
10. Ain't Bad Enough for R'N'R
Zlatan "Gibonni" Stipišić (van 13 augustus 1968) is een Kroatische zanger/musicus/componist. Hij zette zijn eerste schreden op het muzikale pad met heavy metal band Osmi Putnik (1985-1989). In deze korte periode vergaarde de band vooral lokaal bekendheid, tot een echte doorbraak kwam het nooit. Vervolgens kwam hij terecht in de hardrockband Divlje Jagode, die al een behoorlijk bestaan had opgebouwd, maar deze samenwerking was van korte duur. Stipišić hield er wel z'n artiestennaam Gibonni aan over, die kreeg hij van Divlje Jagode's gitarist Zele Lipovača.
In de jaren '90 bouwde Gibonni een succesvolle solocarriere op, met muziek die elementen bevat uit de klassieke rock en hedendaagse popmuziek, vermengd met invloeden uit de regio van afkomst, Dalmatie. Daarmee heeft hij inmiddels een aardige fanschare verworven; Gibonni wordt tegenwoordig beschouwd als een van de meest populaire en invloedrijke muzikanten van het voormalige Yoegoslavie. Inmiddels is ook een aardige discografie opgebouwd, maar volgens mij is het huidige album 20th Century Man pas het eerste in het Engels, de titels van zijn voorgaande werken zijn dat in elk geval zeker niet.
Opmerkelijk genoeg komt deze release tot ons via het collectief CMM / SAOL, waarvan we normaal gesproken materiaal krijgen dat zich altijd laat herkennen als metal. Daar is in het geval van Gibonni totaal geen sprake van, sterker nog, zelfs van (stevige) rockmuziek is in de verste verte niet echt veel te vinden. 20th Century Man is een album dat bestaat uit tien tracks die vooral toegespitst lijken op het grote publiek. Zeer toegankelijke popmuziek met lokale invloeden, gemaakt voor de massa, radio of misschien zelfs wel het songfestival.
We horen akoestische gitaren, blazers, strijkers, een kinderkoor, veel zang, maar geen scheurende gitaren of een opwindende ritmesectie. Het titelnummer komt misschien nog het dichtst in de buurt van rockmuziek, maar daar staat vooral veel vrijblijvend geneuzel tegenover. Dat Gibonni een goede zanger en liedjesschrijver is staat buiten kijf, maar mijn kopje thee is het niet. Misschien dat liefhebbers van klassieke (Amerikaanse) poprock / AOR hier iets mee kunnen, het glijdt volledig langs mij heen. Strak, glad en modern is het allemaal, maar mijn verdorven hartje gaat hier uberhaupt niet van kloppen, laat staan harder.
