Gluttony / Sordid Flesh - Split Album 2016

• BandGluttony [SE], Sordid Flesh [SE]
• TitelSplit Album 2016
• Release datum25-04-2016
• LabelVic Records [NL]

Tracklist

01. Gluttony - Glory of the Rope
02. Gluttony - Dead, Rotten and Forgotten
03. Gluttony - On the Slab
04. Gluttony - Eaten Alive
05. Gluttony - Coffinborn
06. Gluttony - Paint It Black
07. Sordid Flesh - Hanged, Drawn and Quartered
08. Sordid Flesh - Lowest of the Low
09. Sordid Flesh - Intoxication Rituals
10. Sordid Flesh - Sordid Flesh
11. Sordid Flesh - Ram it Down

Twee Zweedse bands die old school death spelen en samen een splitalbum uitbrengen: dat klinkt alsof het mij op het lijf geschreven is. Zowel Gluttony (sinds 2009) als Sordid Flesh (sinds 2011) zijn dan ook niet nieuw voor mij, al zijn het beiden nog relatief jonge bands. Het vreemde vind ik dat ik het debuutalbum Torturer (2013) van Sordid Flesh hier wel heb besproken, maar die van Gluttony (Beyond the Veil of Flesh uit 2014) niet. En dat terwijl beiden zijn uitgebracht via het onvolprezen Vic Records. Zoekwerk in zowel de WingsOfDeath-archieven als mijn onnavolgbare grijze massa (niet verder vertellen: dat is bijna hetzelfde!) leveren geen oplossing op voor dit raadsel. Ik moet het er maar mee doen, en stort mij nu volledig op deze samenwerking met de voor de hand liggende titel Split Album 2016.

Het iets meer ervaren Gluttony opent het bal met twee splinternieuwe nummers. Glory Of The Rape en Dead, Rotten and Forgotten (die hakt lekker weg!) klinken beiden alsof de klok zo'n beetje 25 jaar geleden is getopt met tikken. De hoogtijdagen van een band als Entombed klinken hier in door, net zo goed als veel werk van Rogga Johansson. Dit geeft weliswaar de voorspelbaarheid van deze muziek aan, maar ik vind de uitvoering er van - ik smelt gewoon bijna van dat laaggestemde gitaargeluid - zo lekker dat ik hier gewillig plat voor ga. Het geluid dat samen met die verrot klinkend vocalen zo vertrouwd aandoet klinkt mij als ... nou ja ... muziek in de oren dus.

Gluttony is ooit begonnen als eenmansproject van gitarist Anders Härén, die iets te veel in z'n eentje wilde doen. Hij is hier overigens op de track Paint It Black nog wel even te horen als zanger. Toen hij in de gaten kreeg dat het tegelijkertijd hanteren van gitaar en microfoon niet aan hem besteed was riep hij de hulp in van zanger Johan Jansson (ex-Entombed, Demonical en nog veel meer) die slechts kortstondig van deze band deel heeft uitgemaakt om de eerste demo Coffinborn (2012) af te maken. Daarna kreeg hij hulp van z'n bandmaatjes van My Own Grave om een complete band te vormen.

Naast de twee nieuwe nummers van Gluttony krijgen we hier de genoemde demo Coffinburn voorgeschoteld. Qua muzikale insteek is er in die paar jaar blijkbaar niet zo veel veranderd. Wat ik wel jammer vind is dat er aan de mastering van deze CD blijkbaar weinig aandacht is besteed, want het verschil in volume tussen de twee eerste tracks en de navolgende vier is opvallend! Ik vind dat toch vrij amateuristisch over komen. Tot slot vind ik de cover van de Stones-klassieker Paint It Black een mislukking. Jammer, want verder mag ik Gluttony graag horen.

De bijdrage van Sordid Flesh bestaat uit vijf nieuwe nummers. Na de genoemde scheidslijn tussen de werkjes van Gluttony is het opnieuw even schakelen naar een totaal andere productie. Sordid Flesh brengt hun visie op old school death namelijk op een iets andere manier dan hun landgenoten. Er wordt minder nadrukkelijk gehint naar het muzikale verleden van roemruchte landgenoten - hooguit neigt Intoxication Rituals wat naar Dissection met z'n lichte thrash/black aanpak - waardoor een wat meer eigentijds geluid ontstaat. Vooral een nummer als Lowest Of The Low teistert op aangename wijze de gehoorgangen. Voor de rest moet je maar even terug lezen wat ik eerder over deze band schreef, dat is ook hier nog altijd adequaat.

Grappig genoeg eindigt Sordid Flesh hun bijdrage ook met een cover; in dit geval wordt Judas Priest's Ram It Down vakkundig verkracht. Want net als hun landgenoten even eerder vind ik deze versie een aanfluiting. Ok, ik hield ook al niet van Judas Priest in deze periode, maar deze versie maakt het er echt niet beter op. Wederom jammer. Voor de rest raadt ik dit split-album zeker aan, want het biedt een uitstekende kennismaking met twee Zweedse old school death metalbands, die het genre elk op een eigen manier benaderen.