Goatmilker - Feasting on Holy Flesh

• BandGoatmilker [NL]
• TitelFeasting on Holy Flesh
• Release datum01-10-2015
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Cursed Goatcult
02. Epitome
03. Behind the Cellardoor
04. Trampled
05. Abandoned Church
06. Priest Abuse
07. They Will Fall
08. Jehovah Massgrave
09. One Left to Kill

Goatmilker is het eenmansproject van Joey Veerbeek, die o.a. als bassist speelt in Crippled, Syncardion en Vermin. Alsof hij het met al die death metalbands nog niet druk genoeg heeft, stampt ie in z'n eentje nog maar een band uit de grond, waarmee hij zich toelegt op pure death metal van de oude school. Feasting on Holy Flesh is het eerste album, waarop Veerbeek dus alles zelf heeft ingespeeld en -gebruld.

Van de muziek die me hier wordt voorgeschoteld raak ik niet direct heel opgewonden. De rauwe old school death rost en groovet lekker door de grijze massa in het hoofd, maar is zo origineel als de bandnaam al doet vermoeden: niet dus. Dat hoeft op zich nog niet eens zo'n bezwaar te zijn, maar ook de afwisseling moet met een vergrootglas gezocht worden, en zit 'm echt in hele kleine dingetjes. Grappig genoeg zijn het dan vooral basloopjes die boven komen drijven, wanneer je daar eenmaal op let. Het is vooral de eentonige grunt die me na een paar nummers al gaat tegenstaan.

Het album begint nog veelbelovend en lekker lomp met het intro Cursed Goatcult. Hierbij gaat als vanzelf het nekje mee op en neer (inclusief hoofd natuurlijk) en laat ik me in eerste instantie lekker meevoeren in de rottigheid die meneer Veerbeek voor de luisteraar in petto heeft. Epitome blijkt dan nog wel de broodnodige variatie te bevatten, al zit 'm dat uiteindelijk alleen in de tempowisselingen. Behind the Cellardoor en Trampled bevatten net die basloopjes waar ik het net over had, maar vooral die tweede is best eentonig, waarbij vooral het 'drumwerk' me irriteert.

Gaandeweg het album heb ik ook het idee dat het geluid niet echt een geheel vormt, waardoor ik eerder het idee heb dat ik naar een verzameling demo's zit te luisteren in plaats van naar een album als geheel. Is er dan helemaal niks goed aan dit album? Jawel hoor. Het grootste pluspunt vind ik de authentieke sfeer die hier verrot sterk wordt neergezet. De genoemde 'minpunten' passen juist prima bij het ongekunstelde van een productie als deze, waardoor het als geheel juist heel goed bij elkaar past. De ietwat rommelige aanpak heeft juist z'n charme, precies zoals de old school death ooit begonnen is, en bindt de nummers van het album.

Het zijn ook de intro's en outro's van sommige nummers die - hoewel oubollig overkomen, met als voorbeeld het einde van Priest Abuse - stiekem toch een glimlach om de mond doen krullen. Juist naar het einde toe staan de nummers die ik er dan stiekem toch wel een beetje uit vind springen, zoals Abandoned Church en afsluiter One Left To Kill.

Wie met z'n verwende oortjes zit te wachten op een moderne top notch productie zit bij Goatmilker helemaal verkeerd. Wie echter, net als deze ouwe lul zelf, wel de charme inziet van een rammelende oudschoolse metalplaat, zal zich met Feasting on Holy Flesh - met al z'n clichés - een stevig halfuur kunnen vermaken! Nog een tip: zoek op het videokanaal ook eens de Aeon-covers op die dit heerschap in elkaar heeft gesleuteld, die zijn zeker de moeite waard.