Graveyard After Graveyard - Hellhound On My Trail
- Graveyard After Graveyard [SE]
- Hellhound On My Trail
- 23-02-2015
- Chaos Records [MX]
- Transcending Obscurity [IN]
Tracklist
1. Out to Feed
2. Giant of the Undead
3. Infernal Catacombs
4. Screams in the Night
5. Learn to Burn
6. Feeding of the Hellhounds
De Rogga Johansson van de maand is deze keer wel een redelijk bijzondere. Want met Graveyard After Graveyard maakt de man geen pure death metal, maar gaan de invloeden (mede) richting thrash en black! Ok, de roots worden niet helemaal verloochend, maar ietsjes anders dan veel van z'n andere bands en projecten klinkt het wel. Deze band debuteerde vorig jaar met een gelijknamige EP, in september opgevolgd door album Bagged and Dragged to a Fullmoon Burial. Die beide releases zijn helaas langs me heen gegaan, maar we pakken de draad op met alweer een nieuwe EP Hellhound On My Trail, zojuist verschenen via het Mexicaanse Chaos Records. Alsof de man niet al druk genoeg is.
Zo buitelen in opener Out To Feed de thrashriffs over elkaar heen, waarin een speed metal tempo en een piepende gitaar in het intro de toon zetten. Af en toe doet het wel aan speed metal denken, terwijl het ritme stiekem best groovend is en uitnodigt tot headbangen. Dat groovende en opzwepende horen we vervolgens ook weer terug in Giant of the Undead, gepaard gaande met de vertrouwd grauwende strot van Johansson. Dit nummer is eigenlijk meer een death/thrash-mix.
Screams in the Night vind ik eigenlijk een beetje een missertje. Kort, supersnel, en ook weinig inventief. Het nummer heeft een beetje een black metal vibe, waarbij de experimentele vocale voordracht me niet bevalt. Ook in het vorige nummer Infernal Catacombs was daar al sprake van, dat was ook al op het randje. Doe mij maar de vertrouwde Johansson-strot. Oeh!!!
Learn To Burn - met gesproken Zweeds (neem ik aan) intro - is denk ik wel mijn favoriet van deze EP. Het tempo gaat hier eigenlijk voor het eerst gevoelig naar beneden voor langere tijd, en ik vind de gitaarlijntjes een lekker sinister en donker ondertoontje hebben, net als de vocalen. Verder is daar natuurlijk die pakkende groove, waardoor je lekker in het nummer blijft zitten.
Ondanks dat afsluiter Feeding of the Hellhounds een overbodig stukje onzin-noise is vind ik deze EP toch zeker de moeite waard. Het is leuk om Rogga Johansson eens net in een andere context te horen dan de gebruikelijke old school death van een van zijn 500 (ok, ik overdrijf een beetje) andere bands.
