Hammerhead - The Sin Eater

• BandHammerhead [GB]
• TitelThe Sin Eater
• Release datum13-08-2015
• LabelHigh Roller Records [DE]
• PromotorGabriel Management [PL]

Tracklist

01. Angels Fall
02. The Sin Eater
03. Faithless
04. Behind Your Eyes
05. Raindancer
06. Closer to the Grave
07. Psilocybin

Wanneer ik het hier over Hammerhead wil gaan hebben moet ik eerst maar eens goed checken dat ik de juiste band voor me heb. In dit geval blijkt het te gaan om het NWOBHM-fossiel, dat in de periode 1977-1986 niet verder kwam dan een paar demo's. Vanuit het niets was de band er in 2005 opeens weer, met album Headonizm, dat dus in feite het debuutalbum is. Dat bleek dan te gaan om nummers die al in die eerste periode geschreven waren, en in 2005 opgenomen. Sindsdien is de band ook weer bij elkaar, zonder op platengebied actief te zijn.

Zo meldt tien jaar later Hammerhead zich schijnbaar opnieuw uit het niets, met een nieuw, tweede album: The Sin Eater. Deze keer wel met nieuwe nummers, in 2014 opgenomen. Ik tel slechts zeven titels, maar de nummers blijken van bovengemiddelde lengte: The Sin Eater duurt bijna een uur! Ik verwacht dan ook niet dat ik standaard klassieke heavy metal te horen krijg; mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

Mijn hooggespannen verwachtingen worden gelukkig grotendeels wel ingelost. Ondanks dat het wel degelijk voornamelijk oubollige harde rock/heavy metal is dat ik hier voorgeschoteld krijg, valt er meer dan genoeg te genieten; mits je inderdaad niet vies bent van die ouderwetse sfeer. Met opener Angels Fall val ik eigenlijk al meteen met mijn neus in de boter. Ik hoor Sabbathiaanse sferen, een loom tempo, lekker zwaar aangezette gitaren, stevige trommelslagen, en een erg sfeervolle zangstem. Verdomme, dit is een veelbelovend begin! Titelnummer The Sin Eater gaat na een ingetogen intro op dezelfde voet verder. Nog zo'n prijsnummer! Langzamerhand heb ik toch wel een vergelijking paraat, en dat is het Amerikaanse Argus. Ook zo'n band die het moet hebben van uitgesponnen doomy heavy metal van de oude snit.

Daarna valt het me op dat de volgende nummers allen een behoorlijk bluesy insteek hebben, waarvan sommigen ook een zeker ballad-achtig karakter. Qua sfeer verschilt het nog niet eens zo veel van de eerste twee tracks, ze zijn alleen wat minder heavy, en moeten het nog meer hebben van de sfeer. Daarbij valt ook op dat zo'n nummer nogal eens wordt afgesloten met een lange, soms ingetogen, vaak slepende, maar altijd erg gave gitaarsolo. Wat ik vooral ook knap vind is dat de lengte van de tracks (tot rond de tien minuten) daarmee eigenlijk niet eens zo opvalt. Ik vind de nummers in elk geval zo meeslepend dat ze vaak voorbij zijn voordat ze de kans krijgen te vervelen. En dat is natuurlijk een enorm pluspunt!

Psilocybine is het stofje dat paddo's zijn hallucinerende werking geeft, en dat komt in het gelijknamige nummer goed tot uiting. Het langste nummer van het album is dan ook het meest afwijkende, en heeft dus best een hypnotiserend sfeertje. Toch zijn ook hier de elementen zoals die de voorgaande nummers kenmerkten nog altijd aanwezig. Ik heb dan ook van voor tot achter genoten van The Sin Eater, waarmee Hammerhead - voor mij zelf in elk geval - zich heeft ontpopt tot een ware verrassing!