Hammers of Misfortune - Overtaker

• BandHammers of Misfortune [US]
• TitelOvertaker
• Release datum02-12-2022
• LabelEigen beheer
• PromotorSuspicious Activities PR [US]
• Genre Progrock / metal, Thrashmetal

Tracklist

01. Overtaker
02. Dark Brennius
03. Vipers Cross
04. Don't Follow the Lights
05. Ghost Hearts
06. Outside Our Minds
07. The Raven's Bell
08. Orbweaver
09. Overthrower
10. Aggressive Perfection

Hammers Of Misfortune, het metal-collectief dat meer dan twee decennia geleden werd opgericht door gitarist en songwriter John Cobbett, keert terug met Overtaker, hun eerste album in bijna zes jaar. Overtaker pronkt met een verandering van muzikale insteek (zoals altijd eigenlijk) naar een stijl die Cobbett psychedelische thrash noemt.

Het album bevat een vernieuwde Hammers-line-up met onder meer de terugkeer van Jamie Myers (zanger en bassist in de line-up van The Locust Years, tevens zangeres van Sabbath Assembly) en de voormalige ritmesectie van Vektor, Blake Anderson en Frank Chin (die laatste als gast). Cobbett begon al in 2018 aan Overtaker te werken. Aanvankelijk was Overtaker niet bedoeld als een Hammers-album, maar als een thrash-zij-project, en werd het beïnvloed door het werk van Cobbett en partner Sigrid Sheie aan Vhöl's Deeper Than Sky (2015).

Overtaker wordt in eigen beheer uitgebracht. Cobbett benaderde aanvankelijk labels, maar toen de pandemie het traditionele releasemodel verder destabiliseerde, besloot hij alles in eigen handen te houden. Deze verandering gaat gepaard met de overgang van Hammers van een Bay Area-band naar een muzikaal collectief dat op afstand samenwerkt - een model dat volgens Cobbett in de toekomst al het Hammers-materiaal zal maken.

Zoals al het Hammers-materiaal dat vooraf ging, tart ook Overtaker weer genres en labels. Het geluid is een combinatie van jaren '70 prog en furieuze jaren '80 thrash. Het resultaat is iets dat denk ik nog nooit eerder, of in elk geval nog niet vaak is gedaan. Overtaker werd samengesteld tijdens het hoogtepunt van de Covid-19-pandemie en overleefde Anderson's ernstige polsblessure bij een scooterongeluk, wat leidde tot een herstel van meer dan een jaar. Dit kon doordat Overtaker overwegend in thuis-studio's is opgenomen.

Het knappe is dat deze band ondanks de stijlwisselingen altijd herkenbaar blijft klinken. Opener en titelnummer Overtaker zet qua gitaar-capriolen vol in op chaotisch klinkende, maar volvet beukende thrash, iets dat toch wel nieuw is voor Hammers Of Misfortune; en toch klinkt de band behoorlijk als zichzelf. De verdieping komt (uiteraard) van het Hammond-orgel, dat klinkt natuurlijk al als een interessante combinatie. Voeg daar ook nog de zang van Myers bij, en de link naar jaren '70 psychedelica is compleet. Die connectie wordt uitgebouwd met Dark Brennius, waar oudgediende Mike Scalzi nog even mee mag zingen.

Behalve de ingetogen momenten binnen de nummers zelf, wordt je als luisteraar weinig rust gegund in deze muzikale pseudo-chaotische gekte. Voor de makers zal de muzikale invulling ongetwijfeld volkomen logisch klinken, bij mij wordt het bij vlagen best druk in m'n hoofd. Toch vind ik dit album na een poosje te gek, vooral vanwege het geheel eigen karakter van zowel album als band. En natuurlijk de proggy aanpak, waarbij de band inderdaad maling heeft aan hokjes en grenzen.