Harakiri For The Sky - Arson

• BandHarakiri For The Sky [AT]
• TitelArson
• Release datum16-02-2018
• LabelArt Of Propaganda (AOP Records) [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Black metal, Postrock / metal

Tracklist

01. Fire, Walk With Me
01. The Graves We've Dug
03. Your Are The Scars
04. Heroin Waltz
05. Tomb Omnia
06. Stillborn
07. Voidgazer
08. Manifesto (Graveyard Lovers cover) (Bonus)

And a bottle of whiskey later I can still recall the shape of your face

While I forgot my way home, while I forgot my own fucking name...

Het Oostenrijkse duo Harakiri For The Sky timmert al een jaar of acht aan de weg is, en is met Arson inmiddels toe aan album nummer vier. Nochtans is de band hier nog nooit besproken. Ik moet ook heel eerlijk bekennen dat de naam me pas recentelijk met regelmaat opviel, en wel vanwege de tour die de band met 'ons eigen' Dool ondernam. Tijd voor een nadere kennismaking dus.

Na een eerste beluistering valt me vooral op hoe ingenieus het album - of misschien beter gezegd de verschillende composities - in elkaar steekt qua pakkendheid. Met een speelduur van ruim over het uur, en nummers die elk voor zich zo ronde de negen minuten klokken, verwachtte ik een straffe luistersessie. Niets bleek minder waar, want de relatief melodieuze invulling van deze muziek zorgt er voor dat Arson verdomd makkelijk weg luistert.

De basis van black metal is nooit ver weg, getuige de met regelmaat voorbij komende blastbeats en de schuurpapieren krijs van J.J. Maar de muziek van dit duo drijft vooral op de melodieuze gitaarmelodieën en tremoloriffs - en de in wanhoop gedrenkte, krijsende vocalen - die de sfeervolle postrock zijn emotievolle lading geven. Begrijp me goed: het is nog altijd extreme muziek met een hoog metalgehalte die Harakiri For The Sky voortbrengt, maar elk nummer herbergt op een of andere manier wel een pakkende melodielijn of catchy hook om je vrij eenvoudig door de nummers heen te loodsen.

Neem als voorbeeld maar eens Heroin Waltz, dat uitermate handig afwisselt tussen fikse blasts en pakkende melodietjes, en daarnaast in de niet-snelle stukken een groove laat horen waarvoor dat woord lijkt uitgevonden. Catchy en toch heavy. Maar ook nummers als opener Fire, Walk With Me en vooral Tomb Omnia hebben zulke momentjes waardoor de nummers simpelweg blijven hangen. Ook in weerwil van de enorm emotionele lading die deze muziek heeft. En dat is knap vind ik. Mocht je trouwens die emoties niet terug horen in de muziek (kan dat uberhaupt?) raad ik je zeker aan de teksten er eens even bij te pakken.

Mijn cliché dat uit (menselijk) lijden vaak de mooiste muziek kan voortkomen maakt Harakiri For The Sky in elk geval helemaal waar. Pijn, wanhoop, (liefdes)verdriet, eenzaamheid en bedenk zo nog maar wat meer treurnis; elk nummer op Arson ademt diezelfde beklemmende sfeer, waardoor het voelt alsof de maker(s) het leed van de wereld met zich meetorsen. Ben ik dan egoïstisch wanneer ik concludeer dat de luisteraar - ondanks al deze ellende - de grote winnaar is?