Heaven Shall Burn - Of Truth And Sacrifice

• BandHeaven Shall Burn [DE]
• TitelOf Truth And Sacrifice
• Release datum20-03-2020
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Melodieuze deathmetal, Metalcore

Tracklist

CD 1 (Of Truth)
01. March Of Retribution
02. Thoughts And Prayers
03. Eradicate
04. Protector
05. Übermacht
06. My Heart And The Ocean
07. Expatriate
08. What War Means
09. Terminate The Unconcern
10. The Ashes Of My Enemies
CD 2 (Of Sacrifice)
01. Children Of A Lesser God
02. La Résistance
03. The Sorrows Of Victory
04. Stateless
05. Tirpitz
06. Truther
07. Critical Mass [Nuclear Assault cover]
08. Eagles Among Vultures
09. Weakness Leaving My Heart

Heaven Shall Burn werd in 1997 opgericht in Saalfeld, Duitsland, en geldt sindsdien als de Duitse metalcore-belofte. In de praktijk (b)leek de band echter jarenlang te teren op het typerende jaren '90 melodeath-geluid, met At The Gates, In Flames en Dark Tranquility als voornaamste invloeden. En okay, de diverse albums lieten zeker ook wel metalcore-invloeden horen.

Anno 2020 is de band toe aan album nummer negen: Of Truth And Sacrifice. Of misschien moet ik zeggen albums (meervoud) want het zijn er deze keer twee geworden. En dat lijkt me persoonlijk wat te veel van het 'goede', aangezien ik Heaven Shall Burn nou niet bepaald de meest originele of afwisselende band vind. Nou zat er wel vier jaar tijd tussen de nieuweling en voorganger Wanderer dus laten we maar hopen dat het Duitse vijftal die tijd goed heeft besteed; niet alleen in kwantiteit (19 tracks, 1 uur en 37 minuten aan muziek), maar ook in kwaliteit.

En dan blijkt dat de indeling tussen twee albums niet willekeurig is gekozen. CD 1 (Of Truth) klinkt als een vertrouwd - in mijn beleving is dat: voorspelbaar - Heaven Shall Burn-album. Voornamelijk uptempo, een basale ritmesectie met de te verwachten grooves, weinig indrukwekkend gitaarspel, en het ook al niet zo afwisselende stemgeluid van Marcus Bischoff. Nummers als Eradicate, Übermacht en My Heart And The Ocean zijn exemplarisch voor deze insteek. Expatriate springt er uit omdat het nummer bijna negen minuten duurt, en een behoorlijk filmisch karakter heeft. Toch nog een verrassing. Daarna lijkt het wel of de band zich met What War Means van z'n logste kant wil laten horen, daar kan ik goed naar luisteren.

CD 2 (Of Sacrifice) begint met Children Of A Lesser God in de bekende melodeath-stijl, maar dan wel op een positieve manier, dit nummer klinkt best fris. Met La Résistance komen we dan aan bij een echte verrassing; maar of dat nou zo positief is. Op dansbare elektro-pop-metal zal niet iedereen zitten wachten denk ik. Interessanter wordt het vanaf Stateless (waarbij The Sorrows Of Victory bijna wel een overgangs-track lijkt) in elk geval voor de pure death metal liefhebber. Het trio Stateless, Tirpitz en Truther laat een bijna authentieke old school vibe horen die terug voert naar de jaren '90, iets dat ik toch niet van deze Duitse band verwacht had. Vooral Tirpitz laat een verrukkelijke groove horen. Iets minder enthousiast ben ik over de Nuclear Assault cover Critical Mass, maar dat komt simpelweg doordat ik het origineel hoog heb zitten. Al is deze eigentijdse versie natuurlijk in technisch opzicht superieur.

Tja, mijn conclusie is misschien even voorspelbaar als logisch: wanneer Heaven Shall Burn een album had uitgebracht met de beste helft van de nummers (in mijn beleving dan) had ik dat zeker een aardig album gevonden. Nu is 97 minuten een veel te lange zit voor in een keer, en voor beide afzonderlijke delen geldt dat er te veel kaf tussen het koren zit. De onderlinge diversiteit verrast me in positief opzicht, maar had ook prima binnen een tiental tracks naar voren gebracht kunnen worden; sowieso is de eerste CD grotendeels overbodig.