Helevorn - Aamamata

• BandHelevorn [ES]
• TitelAamamata
• Release datum23-01-2019
• LabelBadMoodMan Music [RU], Solitude Productions [RU]
• PromotorBlood Fire Death [ES]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. A sail to sanity
02. Goodbye, hope
03. Blackened waves
04. Aurora
05. Forgotten fields
06. Nostrum Mare
07. Once upon a war
08. The path to puya
09. La sibil-la

Van de Spaanse band Helevorn (genoemd naar het grote meer uit Tolkiens The Silmarillion) had ik tot voor kort nog nooit gehoord. Toch bestaat de band al twintig jaar, en heeft onlangs met Aamamata hun vierde langspeler uitgebracht. Blijkbaar heeft de band ook al twee keer op Dutch Doom Days gespeeld (2007 en 2011) maar ook dat is me blijkbaar ontgaan. Sowieso blijkt Helevorn een graag geziene gast op de internationale podia, die al werden gedeeld met acts als Swallow The Sun, Moonspell, Draconian, Saturnus.

Zo weten we ook meteen in welke muzikale richting we de muziek van Helevorn moeten gaan zoeken. Ik blijf het wel bijzonder vinden hoe een band als deze, afkomstig van Mallorca, komt tot het spelen van de muziek zoals ze die brengen: enorm sfeervolle doom metal. Van veel Noordelijke bands kan ik dat op zich nog wel begrijpen, maar een leven in een zonnig oord leidt toch tot opgewekte muziek? Niet dus, en ik laat het Helevorn graag bewijzen. Met het onpeilbare duister van de oceaan als thematiek heeft de band in elk geval een goed uitgangspunt.

Episch, intens en duister zijn de sleutelwoorden hier. De band vergelijkt zich qua stijl graag met de zogenaamde Peaceville Three (Anathema, Paradise Lost en My Dying Bride) en dat zal ik ook zeker niet tegenspreken. Daarnaast moest ik af en toe ook wel denken aan Nederlandse band als oude The Gathering (luister maar eens naar Aurora) en - iets minder bekend misschien - Akelei. Ook bands als Novembers Doom en Hamferd hoor ik er wel een beetje in terug.

We horen dan ook slepende, voornamelijk melodieuze, maar bovenal atmosferische doom metal; daarbij mag een scheut dramatiek en melancholie natuurlijk ook niet ontbreken, terwijl er ook heel subtiel wat etnische of folkloristische elementen in de muziek verwerkt lijken. En dat zit 'm echt niet alleen in de taal, zoals in Nostrum Mare bijvoorbeeld.

Ondanks de vergelijkingen gaat Helevorn echter geheel z'n eigen gang, deze band maakt serieus werk van een eigen geluid. Nummers als albumopener A Sail To Sanity, Goodbye Hope, het al genoemde Aurora en Once Upon A War vind ik echt onweerstaanbaar. Al staat er eerlijk gezegd geen enkel slecht nummer op het album wat mij betreft. Het zijn vooral de trage, logge riffs die de hoofdrol nemen. Daarnaast is ook de wisselwerking tussen cleane zang en grunts een pre, terwijl het geheel zeer smaakvol wordt afgemaakt met in deze context bijna onmisbaar atmosferisch toetsenwerk. Dat laatste vormt hier echt een meerwaarde.

Ik vind Helevorn oprecht een zeer aangename verrassing, zozeer zelfs dat ik Aamamata als eerste album nomineer voor mijn persoonlijke jaarlijst. Ik ben benieuwd of er in het melodieuze doom-genre op korte termijn een gelijke gaat verschijnen!