Hellfuck - Diabolic Slaughter

• BandHellfuck [PL]
• TitelDiabolic Slaughter
• Release datum09-09-2022
• LabelGodz ov War Productions [PL]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Religious Scum
02. War Obsession
03. Reigning in Hell
04. Angel’s Disgrace
05. God in Flames
06. Time to Suicide
07. Church - Pigsty of Nations
08. H.M.S.T.O.P.S
09. The Vampiric Oath
10. Despise the Priest

Hellfuck is weliswaar een nieuwe band, pas vorig jaar opgericht, maar deze bestaat uit een viertal muzikanten dat een enorme berg ervaring heeft in een ontelbare hoeveelheid bands uit de Poolse (underground) extreme metalscene. Diabolic Slaughter is logischerwijs het debuutalbum.

Hierop speelt de band een verzorgde vorm van thrash metal, die mij toch echt vooral doet denken aan Slayer (maar ook een klein beetje Venom in de snelste stukken, en al iets meer aan de Teutoonse oude school, denk aan Sodom en Kreator). Vooral de afwisseling tussen retesnelle en agressieve stukken enerzijds, en prachtig groovende midtempo passages (dat middenstuk van Time To Suicide) anderzijds is een handelsmerk. In iets meer dan een half uur tijd worden er zo op passievolle wijze tien nummers doorheen geramd.

Mede vanwege de vergelijking met het genoemde voorbeeld klinken de meeste (verrassend compacte) composities me bekend in de oren, waarbij ik vrijwel constant zit te denken naar welk Slayer-nummer ik ook al weer zit te luisteren. Hoewel de muziek dus verdomd vertrouwd en lekker wegluistert had een iets meer eigen smoel niet misstaan.

De muziek is behoorlijk toegankelijk (luister maar eens naar God In Flames) ondanks de serieus-uptempo oprispingen en de grauwende vocalen. Daarbij wordt ook handig gebruik gemaakt van meeschreeuwende achtergrondzang, als het ware om het goede voorbeeld te geven. Net als bij de oude Slayer zijn de zanglijnen ook precies op de ritmes geplakt, waardoor je bijna automatisch gaat meedeinen.

De teksten hangen aan elkaar van de clichés uit het boze-metal-boekje: Satan, hel, verdoemenis, dood, het einde der tijden en frisse blasfemie komen in bijna elk nummer wel voor. vernieuwend of verrassend is Hellfuck dus nergens; onderhoudend des te meer.