Heretic - Angelcunts & Devilcocks

• BandHeretic [NL]
• TitelAngelcunts & Devilcocks
• Release datum31-05-2013
• LabelSoulseller Records [NL]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Hail The Beast
02. Black Perversion
03. Crowned In Filth
04. Angelcunts & Devilcocks
05. My Demon Mistress
06. Sweet Little Sacrifice
07. Morbid Maniac
08. King Sodomy
09. Let Me Be Your Altar
10. Maze Of Madness

Eindhoven Rock City brengt ons al sinds 1996 de lieflijke klanken van Heretic. Oorspronkelijk ontsproten uit de black metal scene heeft de band door de jaren heen diverse grenzen van het muzikale spectrum opgezocht. Black 'n' roll is een veelgenoemde benaming voor de muziek, waarin invloeden uit de rock 'n' roll, punk, sleaze en rockabilly verenigd zijn met de roots van de band. Satanic sleaze, naar een subtitel van een compilatiealbum van de band, vind ik zelf ook wel geinig klinken.

De titel van het debuutalbum uit 1999, Black Metal Holocaust, is nog veelzeggend over het genre waar de band zich op dat moment in bevindt. Ook qua thematiek meer dan duidelijk, zoals ook de titel van de opvolger Devilworshipper uit 2003. Pas in 2009 verscheen album nummer drie, Gods over Humans, Slaves Under Satan, waardoor Heretic ondanks z'n lange bestaan nu pas toe is aan het vierde album, met al net zo'n eloquente titel: Angelcunts & Devilcocks. Het lijkt er op dat naast het door de jaren heen wisselen van muziekstijl, shockeren een van de hoofdredenen van het bestaan van Heretic is. Zie ook de (gecensureerde!) albumhoes.

De muziek die de band tegenwoordig ten gehore brengt is even eenvoudig als effectief. Albumopener Hail The Beast laat wat dat aangaat niets aan duidelijk te wensen over. Korte, puntige, vuige rocksongs op een achtergrond van sleazy punk. Echte black metal hoor ik nauwelijks terug, eerder een Venom-achtig soort van oerthrash metal. Vooral de eenvoud van de muziek is overeenkomstig. Deze band lijkt me, naast misschien Misfits (zie het uiterlijk), de belangrijkste inspiratiebron van Heretic. De teksten zijn al minstens even duidelijk als de muziek, tot op het kinderlijke af bijna.

Qua productie lijkt me bewust gekozen voor een lo-fi geluid. Dit album zou zo uit de jaren '80 kunnen komen. Dat vind ik dan juist gelijk de charme van Angelcunts & Devilcocks, een hele verademing tussen veel overgeproduceerde of strakgetrokken producties van tegenwoordig. Op zich brengt de band niks nieuws, maar de energieke en volledig pretentieloze (neemt de band zichzelf wel serieus?) presentatie en uitstraling staan garant voor ledig vermaak. Evil met een vette knipoog en een glimlach om de mond.