Hexhorn - Waking of Death

• BandHexhorn [PL]
• TitelWaking of Death
• Release datum09-06-2016
• LabelVia Nocturna [PL]

Tracklist

01. Suffering
02. Murderer
03. Chemical War
04. Winter
05. Naegleria Fowleri
06. Anguish
07. Waking of Death
08. Face Your Fears
09. Hate Makes Us Stronger

Death/thrash uit Polen, daar is meer dan genoeg van voorhanden. Hexhorn is een nieuwe exponent, die in 2014 langzaam is opgestart, en vorig jaar z'n 'definitieve' line-up vormde. Wel een nieuwe band, geen nieuwe muzikanten; de heren hebben allemaal de nodige ervaring in de bagage met uiteenlopende bands als Hegeroth, Lavinium, Mortifer.

Opener Suffering laat al direct horen dat we van Hexhorn geen spectaculaire vernieuwing hoeven verwachten. Met andere woorden: deze muziek is inwisselbaar met vele stijlgenoten. Het positieve vind ik: het luistert wel lekker weg. De muziek doet behoorlijk old school aan, en het nummer zit zeker niet te ingewikkeld in elkaar. De ritmesectie is lekker swingend, het gitaarwerk had wel wat meer naar voren mogen komen, en de zang - een wat hese schreeuw - is lekker rauw en geeft het geheel een wat mysterieus tintje. En toch is over het geheel genomen deze thrash-achtige muziek nog best melodieus.

Murderer is wat vlotter, en klinkt ook een stukje gemener. Hier hoor ik wat meer nadruk op de riffs en de melodieuze gitaarlijnen. Hoewel deze iets meer nadrukkelijk richting thrash gaat moet ik op een of andere rare manier een beetje aan Carcass (Heartwork tijdperk) denken. Luister ook maar eens naar Naegleria Fowleri (lekker baswerk). Maar met alle respect voor Hexhorn: zo goed is deze band echt niet. Ik denk dat de onwillekeurige vergelijking vooral te maken heeft met de manier van zingen in combinatie met de melodieuze death metal invloeden. Chemical War is weer wat langzamer en voedt deze gedachte, die gedurende het album regelmatig blijft terugkomen (Face Your Fears).

Zo trekt Waking Of Death gestaag voorbij, met voornamelijk midtempo/groovende deathrash. Deze muziek ligt echt lekker en vooral vertrouwd in het gehoor; ik betrap mezelf ook regelmatig op meeheadbangen en -tappen. Tegelijk is dat ook het minpunt, want uiteindelijk blijft er niet heel veel van hangen. Dit is van die muziek die je de laatste jaren zo veel hoort, en die nauwelijks een eigen smoel oplevert. Het komt wel lekker enthousiast over, ik vermoed dat de bandleden zelf er de nodige plezier aan hebben gehad. Hexhorn krijgt van mij een ruime voldoende voor spelplezier en een authentieke insteek. Maar ik verwacht dat deze band bij het kritische metalpubliek geen hoge ogen gaat gooien.