Holy Grail - Ride The Void

• BandHoly Grail [US]
• TitelRide The Void
• Release datum18-01-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Archeus
02. Bestial Triumphans
03. Dark Passenger
04. Bleeding Stone
05. Ride The Void
06. Too Decayed To Wait
07. Crosswinds
08. Take It To The Grave
09. Sleep Of Virtue
10. Silence The Scream
11. The Great Artifice
12. Wake Me When It's Over
13. Rains Of Sorrow

Holy Grail, alleen die bandnaam al. Mijn gedachten schieten meteen naar die ultieme cult / filmklassieker van Monty Python, met onvergetelijke scenes en vondsten als de tegen elkaar slaande kokosnoten (kunnen zwaluwen die dragen?) om het hoefgetrappel van paarden na te doen, The Knights Who Say Ni, of het bloeddorstige monster dat een wit konijntje blijkt te zijn, of andersom. Afijn, ik dwaal af. Ik moet het geloof ik hier gaan hebben over de Amerikaanse power metal band die met Ride The Void zojuist z'n tweede album heeft afgeleverd.

Holy Grail is ontstaan nadat wat leden van White Wizzard niet meer door een deur konden met bandbaas Jon Leon, en besloten een eigen band op te richten. Dat speelde in 2008/2009, de band heette eerst nog even Sorcerer, maar al snel debuteerde Holy Grail met EP Improper Burial (overigens gestoken in een vreselijk foute en lelijke hoes, maar dat geheel terzijde). Het eerste album Crisis In Utopia werd goed ontvangen, uiteindelijk komt de band zelfs bij metal grootmacht Nuclear Blast terecht, dat zojuist dus het tweede album Ride The Void heeft uitgebracht.

De stijl is grotendeels hetzelfde gebleven als bij White Wizzard het geval was: pure, overwegend snelle heavy / power metal naar Europees voorbeeld. Het verschil zit 'm in de meer moderne benadering van Holy Grail, deze band klinkt eigentijdser, vooral wat vlotter. Wat blijft is het gevoel voor melodie, ondanks dat er wat uitstapjes zijn die naar speed metal neigen, zo snel gaat het af en toe. Hét paradepaardje van de band is ongetwijfeld de gitaartandem Eli Santana en Alex Lee, ongelooflijk wat die af en toe uit hun snaren geperst krijgen. Al wil ik de rol van zanger James-Paul Luna zeker niet ontkennen, zijn enthousiasme en sterke vocalen vormen zeker een meerwaarde.

Archeus opent het album met tokkelende gitaar en gezang. Het is een korte track die als het ware dienst als intro; midtempo, sferisch, en alvast een eerste voorproefje van wat we aan gitaargeweld kunnen verwachten. Met Bestial Triumphans gaat het vervolgens helemaal los en krijgt de luisteraar te horen wat Holy Grail allemaal in z'n mars heeft. Eigenlijk heel basic, zoals het heavy metal betaamt: een sterke ritmesectie, veel gitaar en zang, geen koortjes, toetsen of andere tierelantijntjes. De bijgaande video, titelnummer Ride The Void, is dan ook een goed voorbeeld van het kunnen van Holy Grail.

Het enige nadeel dat misschien aan dit album zou kunnen kleven is dat de nummers redelijk veel van hetzelfde zijn. Tuurlijk, vernieuwend is het sowieso niet, maar met zo'n sterke uitvoering zal de heavy metalfan daar niet om malen. Een toegankelijk album, met daarop muzikanten die overduidelijk heel goed snappen waar ze mee bezig zijn. Lekker in het gehoor liggende riffs, sterke solo's, aanstekelijke deuntjes; nou ja noem het maar op: (speedy) heavy metal om van te smullen!