Horn of the Rhino - Summoning Deliverance

• BandHorn of the Rhino [ES]
• TitelSummoning Deliverance
• Release datum22-09-2014
• LabelDoomentia Records [CZ]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Awaiting The Scourge
02. Exvenhstench
03. Onward Through Domination
04. High Priest
05. Their Tombs
06. Deliverance Prayer
07. Drogg Öm Thraal
08. Grim Foreigners
09. Builder Of Carrion Effigies
10. An Excess of Faith
66. Titel 66

Ik vind het eigenlijk wel grappig dat de paar bands die ik ken met Rhino in de bandnaam, ook daadwerkelijk bands zijn die een log/lomp en/of traag geluid voortbrengen. Het Spaanse Horn Of The Rhino (dat van 2004 tot 2010 al bestond als simpelweg Rhino) blijkt daar geen uitzondering op. Al moet ik daar eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat ik deze band nog niet kende. Summoning Deliverance is al hun vierde album in evenveel jaar tijd, zelfs het zesde album wanneer je de Rhino-periode meetelt; en dus mijn kennismaking met deze band. Overigens ligt de feitelijke basis van deze band nog verder terug in de tijd, met de band Left Hand Riders, die in 2002 al een EP uitbracht met de titel Rhino ...

Eigenlijk is deze band niet op een enkel genre vast te pinnen. Ik verwachtte eigenlijk een stoner/doom band, maar na het wat overbodige intro Awaiting The Scourge (beetje onweer) hoor ik in de vorm van Exvenhstench iets dat ik totaal niet verwacht; dit is eerder vuige, maar vlotte deathrash. Gaandeweg neemt bij vlagen het tempo af en de logheid toe, maar de verbazing/verrassing blijft nog even. Om precies te zijn tot Onward Through Domination in al zijn ruigheid losbarst; now you're talking! Dit zijn de doomy klanken waar ik op zat te wachten, al zijn de verwachtingen na deze dubbelloops verrassingsaanval nog hoger gespannen.

Gelukkig lost onze Spaanse neushoorn-hoorn deze ook behoorlijk in. High Priest bevat wederom wel wat tempo, maar klinkt ziedend boos en oprecht. De zang neigt naar hysterisch, de muziek een beetje sludgy. Dit nummer is echt lekker opgebouwd en nodigt af en toe zelfs uit tot headbangen, de riffs zijn meeslepend en groovend; nice! Ik zal niet zeggen dat ik het stramien een beetje door heb, want Their Tombs voldoet inmiddels aan mijn verwachtingen en is lomper dan lomp, ubervet, en groove to the max. Dit laat zich het best omschrijven als old school doomdeath; al blijkt na ruim twee-en-halve minuut dat ik me vergist heb, want dan schiet het nummer gierend uit de eerder verwaarloosde startblokken. Ok dan, minder doom, meer death; en zelfs een vleugje black!

Het tussendoortje Drogg Öm Thraal gaat verder waar het intro gebleven was, waarna Grim Foreigners wel een heel smerig nummertje is. Beetje sludgy, met zeer rauwe zang, qua sfeer zelfs wel een beetje (opnieuw) naar black metal neigend. Toch wel bijzonder hoeveel invloeden Horn In The Rhino zo in de muziek weet te verwerken, terwijl het toch herkenbaar en samenhangend klinkt. Vervolgens is Builder Of Carrion Effigies toch wel mijn favoriet van het album denk ik zo. Veelzijdig, lomp, rauw, en met ziedende stukken. Hoe relaxed is hierna afsluiter An Excess Of Faith, dat me in eerste instantie doet denken aan Krux. Over wat daarna nog komt zeg ik omwille van de verrassing maar even helemaal niks.

Pfoeh, Horn Of The Rhino heeft me met Summoning Deliverance een paar keer aardig weten te verrassen. Hoewel doom, zeker qua sfeer, absoluut aanwezig is, weet de band ook aardig raad met de combinatie black/sludge; of misschien beter gezegd: meer algemeen extreme metal gecombineerd met doom en sludge. Spreekt die gedachte je aan, dan moet je dit album zeker eens proberen. Ik durf te voorspellen dat je daar geen spijt van krijgt!