Ihsahn - Das Seelenbrechen
- Ihsahn [NO]
- Das Seelenbrechen
- 21-10-2013
- Candlelight Records Europe [GB]
- Plastichead Music Distribution [GB]
Tracklist
01. Hiber (5:12)
02. Regen (5:03)
03. NaCl (4:24)
04. Pulse (4:53)
05. Tacit 2 (4:58)
06. Tacit (4:36)
07. Rec (2:26)
08. M (4:39)
09. Sub Ater (5:15)
10. See (7:29)
11. Entropie (4:45)
12. Hel (2:49)
Ihsahn bewandelt met Das Seelenbrechen een zijweggetje. Zo las ik in het interview met Aardschok. Dat wil zeggen dat het grondig af moet wijken van wat we op Eremita kregen te horen. Het belooft allemaal wat. Een mysterieus concept. Alleen te ontrafelen door het interpreteren van de cryptische boodschappen in het artwork, teksten en titels. Verder zijn veel stukken opgebouwd uit improvaties in de studio. Ihsahn is naar eigen zeggen geïnspireerd geraakt door de avantgardistische kunst van Diamanda Galas alsmede door freewheelers als Scott Walker en John Zorn. Sommige nummers zijn in één take opgenomen. Vreemd zal dus het sleutelwoord zijn. Mijn nieuwsgierigheid kon niet groter worden.
Eigenlijk vind ik Das Seelenbrechen helemaal niet zo afwijken van Eremita. Ihsahn ontwikkelt zich in zijn solomateriaal van iemand die zich los tracht te koppelen van de roemruchte band waarvan hij deel uitmaakte tot een muzikale kluizenaar die lak heeft aan kaders. The Adversary was eigenlijk een obligate afgezwakte vorm van Emperor. Heel aardig, maar niet schokkend. aNGL was iets progressiever maar vond ik wat al teveel neigen naar Opeth. Op After en met name Eremita ontsteeg hij die kinderziekten als de vleermuis die hij ooit was met verve. Dat de man in zijn cleane zangstukken een heel klein beetje lijkt op Mikael Akerfeldt, is nu eenmaal niet anders. Muzikaal gezien bedient hij zich van vluchtige invloeden samen met een karrevracht aan andere invloeden.
In de hardere stukken is Ihsahn ongelooflijk druk. Warrige drumritmes, broeierige riffs en de intense screams. Punt van herkenning zijn de sologitaren en de toetsen. Die hebben de typische Ihsahntouch en blijven door hun bombast ten alle tijden herinneren aan de Nightside Eclipsetijden.
Ihsahn duwt zijn muzikale verbredingsdrift voort in het prachtige Pulse. Een op een kille loop gebouwde ballad met een heuse powerclimax. Qua melodie en sfeer neigt het wat naar Ulver. Ik zou haast zweren dat Garm een gastrolletje heeft. Het levert een bizarre combinatie op die buitengewoon gemakkelijk gedijt tussen de rest van het geweld.
Tacit2 kondigt verdere experimenten aan. Een improvisatie die orenschijnlijk in één take is vast gelegd. Het is in feite een geweldsorgie die doet denken aan hoe veel hardrockbands hun songs op het einde laten eindigen. Rollende drums, lang door resonerende gitaren. Geen enkele vorm van structuur of plan. Intens is het des te meer. Tacit borduurt enigszins voort op dat thema maar hier keren de structuren weer terug.
Wat mijn onverdeelde respect krijgt, is hoe de Noor zijn songs bombastisch laat zijn zonder zich over te geven aan een computergegenereerde overproductie. Das Seelenbrechen klinkt heel naturel en verwerkt de riffs, solo's, saxofoons en alle andere additieven toch op een kraakheldere wijze.
De aankondigingen lieten mij iets anders verwachten maar toch kan ik niet anders dan heel diep buigen voor deze oude held. Wat een album. Geen enkel moment kakt de boel in. Voortdurend zit ik op het puntje van de stoel. Een kolkende poel van progressieve metal dat is Das Seelenbrechen. Daar kunnen de droomherkauwers uit New York nog wel duizend puntjes aan zuigen.
