Imperial Triumphant - Shrine to the Trident Throne

• BandImperial Triumphant [US]
• TitelShrine to the Trident Throne
• Release datum23-06-2014
• LabelCode666 [IT]

Tracklist

01. Hierophant
02. Manifesto
03. Crushing the Idol
04. Credo in Nihil
05. Devs Est Machina
06. Scaphism
07. S.P.Q.R
08. Bellvm
09. Sodom
10. Gomorrah

Ooit had ik moeite om het debuutalbum van de Amerikaanse 'ingewikkelde' death metalband Pyrrhon te doorgronden. Nu moet ik daar weer aan denken, aangezien dit gezelschap Imperial Triumphant bestaat uit in elk geval dezelfde ritmesectie; de band is opgericht door gitarist Ilya. Gelukkig is hier de muzikale richting iets eenvoudiger te duiden: dit is namelijk (zeer eigengereide, maar toch) black metal.

Imperial Triumphant bestaat sinds 2005 en bracht tot nu toe vier EP's uit (waarvan Abominamentvm uit 2012 als full length te boek staat). Shrine To The Trident Throne is echter geen nieuw werk, maar een samenvoeging van de laatste twee verschenen werkjes, namelijk genoemde (mini-)album (dat verder nauwelijks verkrijgbaar is) en de daarna verschenen EP Goliath (2013). De band is namelijk inmiddels getekend door Code666/Aural Music, dat volgend jaar een nieuw te verwachten album gaat uitbrengen, in de tussentijd dient deze compilatie als zoethoudertje. Aangezien geen van beide releases hier besproken is, toch in het kort maar even wat aandacht voor deze release.

Hierophant is het intro, en is een logge, dreigende, maar overzichtelijke opener. Wanneer echter Manifesto losbarst, breekt daarmee ook meteen de chaos aan. Net zoals bij Pyrrhon is de muziek van Imperial Triumphant allesbehalve licht verteerbaar; sleutelwoorden zijn chaos en dissonantie. Het Franse Deathspell Omega wordt nogal eens als vergelijking genoemd, en daar kan ik me zeker in vinden. Het is vooral het drumwerk dat echt alle kanten opvliegt, terwijl de gitaarpartijen voor de (constant veranderende) sfeer moeten zorgen. Van rustieke en vervormde akkoorden tot de meest ziedende tremolo-riffs, het komt allemaal voorbij. Door de vaart die in de muziek zit is het dan ook een behoorlijk overrompelende luisterervaring.

Wat wel helpt is de gemiddeld korte speelduur van de nummers, zodat je niet het gevoel krijgt dat je een constant spervuur aan geluiden op je af krijgt. Wat daarbij ook prettig is: de twee instrumentaaltjes Credo In Nihil en Scaphism, die voor wat (adem)ruimte zorgen. Al moet ik zeggen dat een enkel nummer, zoals Crushing The Idol bijvoorbeeld, ook wel een rustiger of in elk geval tragere momenten kent.

Ietsjes anders gaat het er aan toe met het duo tracks Sodom en Gomorrah, dat de oorspronkelijke EP Goliath bevuilde. De basis van de muziek is nog steeds hetzelfde, maar hier horen we als extraatje nog wat smerige postrock/sludge invloeden in de tragere stukken. Gomorrah lijkt heel even redelijk toegankelijk te beginnen, maar dat is slechts schijn. Ook hier weer chaos troef met werkelijk onnavolgbare drumpartijen en de meest weirde gitaargeluiden. De bas lijkt hier nog wat extra zwaar te klinken en krijgt ook alle ruimte. Vocalen worden slechts spaarzaam ingezet, en beperkt tot gegrauw en gegrom.

Al met al een vermoeiend werkstukje, voor mij dan toch. De liefhebbers van deze bijzondere stijl van musiceren zullen er echter de vingers bij aflikken vermoed ik. Ok, ik heb vaak gezegd dat ik in muziek graag spanning en dynamiek hoor, maar dit trek ik toch niet helemaal.