In Grief - An Eternity Of Misery

• BandIn Grief [IT]
• TitelAn Eternity Of Misery
• Release datum02-09-2022
• LabelIron Bonehead Productions [DE]
• PromotorSuspicious Activities PR [US]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Beyond the Dark Veil
02. Ярна
03. Curse My Soul
04. Queen of Babylon
05. Demons
06. Your Last Suffer
07. Dig Hopes
08. Close to Insanity
09. The Dagger, The Chain, The Scourge
10. Ascension to Eternity

Laat die bloedende harten rood worden: In Grief's An Eternity Of Misery zal ze droog wringen

Passend gevormd tijdens de gedoemde dagen van 2020, ging In Grief al snel aan de slag om hun ellende in sonische vorm te brengen. De band is een powertrio en beschikt over een schat aan undergroundervaring, waarbij alle drie de leden de afgelopen twee decennia in verschillende bands hebben gespeeld, waaronder Italiaanse cultacts als Profanal en Necro. Het was dan natuurlijk alleen maar logisch om hun death- en doom-metal-achtergronden te combineren tot de puurste, oeroude doom / death - en zo werd In Grief geboren. De Echoes Of Doom EP kwam in 2020, gevolgd door de demo An Eternity Of Misery het jaar daarop.

Met dezelfde titel is An Eternity Of Misery het volledige albumdebuut van In Grief - en een grootser debuutstatement zal je niet vinden. De formule is vrij eenvoudig - doom in vorm en inhoud, death metal in uitvoering, zowel verpletterend als somber - maar de intense emoties die naar voren worden gebracht door deze acht odes aan wanhoop (en twee even hartverscheurende instrumentals) moeten krachtig genoeg zijn om zelfs de meest weerbarstige zielen te beroeren. Een eeuwigheid aan ellende is een titel die het doomgenre op het lijf geschreven is natuurlijk.

Het zwaartepunt lijkt superieur te zweven in een zweem van grootsheid en gedenkwaardigheid, maar waar er naar boven wordt bewogen is omgekeerd een afgrond van de ziel; het effect is niet minder reinigend en louterend. Zoals veel melodieus-gerichte doom / death, doemt het spook van de roemruchte Peaceville Three - My Dying Bride, Paradise Lost en Anathema - hier huizenhoog op. Vooral het gebruik van de viool (ook al komt ie uit de keyboards, zoals in Dig Hopes bijvoorbeeld) is daar debet aan. Maar je kunt hier net zo makkelijk raakvlakken ontdekken met de vroegste werken van Katatonia, 'ons eigen' The Gathering (luister maar eens naar Demons) en ook Tiamat's cruciale album Clouds.

Tja, Italiaanse doombands kunnen bij mij niet gauw iets verkeerds doen. De verrottende atmosfeer is dik in orde, de naargeestigheid druipt er van af. Echter: in muzikaal opzicht is het hier wat karig. Heel veel afwisseling heeft An Eternity Of Misery niet te bieden, zo erg zelfs dat ik het gevoel heb dat een paar ideeën voor riffs in meerdere tracks gebruikt worden. Daardoor lijkt het eerste trio tracks bijna wel één lang nummer; een schier onophoudelijke treurmars - tegelijk vraag ik me bij deze constatering af: is daar dan iets mis mee?

Daarentegen bieden de drie tracks aan het einde, die liggen ingeklemd tussen beide intermezzo's (of eigenlijk intermezzo en coda), het nodige luistergenot. Vooral het intrieste The Dagger, The Chain, The Scourge vind ik prachtig. Uiteindelijk moet ik denk ik ook niet zeuren over het gebrek aan afwisseling, dat is het doom-genre toch ook wel een beetje eigen natuurlijk. In Grief schildert prachtige plaatjes die constant zwelgen in neerslachtigheid, mistroostigheid en allerlei andere diep bedroevende ellende. Onder de streep is An Eternity Of Misery dus gewoon een zeer degelijke doom-plaat.