Incardine - Seeds of Doom

• BandIncardine [SE]
• TitelSeeds of Doom
• Release datum28-05-2021
• LabelVic Records [NL]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Burst Into Fire
02. Physical Repugnance
03. Moment Of Connection
04. The Final Verdict
05. No Redemption
06. Everlasting Oblivion
07. Incarnadine Ground
08. Salacious Retribution
09. Danse Macabre
10. In Reveries
11. Sins
12. Seeds Of Doom
13. Blinded Eyes
14. Strucken By Grief

Incardine werd in 1991 in Zweden opgericht door zanger David Ahlberg en gitarist Fredrik Folkare (Unleashed, Firespawn, Necrophobic). Ze kregen gezelschap van Daniel Wallner (gitaar) en drummer Jonas Tyskhagen (uit de liveband van Unleashed). Incardine nam in 1992 twee demo's op (Moment of Connection en Demo II '92). Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van deze band gehoord had.

Na de demo-opnames nam Incardine in 1993 hun debuutalbum Seeds of Doom op. Het album werd opgenomen in een lokale studio en gemixt door niemand minder dan bezig bijtje Peter Tägtgren. Helaas ging het toenmalige label failliet, het album mocht ergens gaan liggen verstoffen, de band ging in datzelfde jaar weer uit elkaar en Folkare sloot zich aan bij Unleashed. Na vele jaren en de plotselinge herontdekking van de originele mastertapes ziet dit album alsnog het daglicht. Tja, soms hangt de kennismaking van 'nieuwe' muziek echt van toeval aan elkaar.

De oorspronkelijke opnamen voor Seeds Of Doom zijn nog even onder handen genomen door Fredrik Folkare in zijn eigen Chrome Studios in Stockholm in 2019. De uiteindelijke cover art is van de hand van Juanjo Castellano, uitgebreide liner notes zijn geschreven door Olivier 'Zoltar' Badin. En dan nog is mijn promo-versie van het album niet die uit 2019, maar de re-release door Vic Records die een dezer dagen uitkomt.

Wie bij de albumtitel doom metal verwacht gaat er flink naast zitten. Incardine is een volbloed old school swedeath-metalband. Veelal in opgefokte tempo's en volgepropt met riffs, grooves en een stiekem melodieuze, pakkende insteek klinkt dit geluid enorm vertrouwd. Een aantal nummers haalt de drie minuten grens niet eens qua speelduur, en verraadt de punk / crust-invloeden (The Final Verdict, No Redemption). Veertien tracks in 47 minuten, dat lijkt me toch best compact.

Hoewel het typerende buzzsaw-gitaargeluid niet echt te traceren is, klinkt het schurend-groovende gitaargeluid nog altijd rauw genoeg om dat aspect te waarborgen. In combinatie met de melodieuze leads zorgt dat evengoed voor de herkenbaarheid. Ook de al even raspende zang draagt daar z'n steentje aan bij in mijn beleving. Ik vind deze metal echt enorm vet klinken; ja, ik ga plat voor deze catchy insteek. Vooral afsluiter Strucken By Grief is een goed voorbeeld van wat Incardine te bieden had.