Into the Arcane - Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry

• BandInto the Arcane [NL]
• TitelSleepless we Lie, Thoughtless we Cry
• Release datum23-03-2019
• LabelEigen beheer
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Chapter 1: Dr. Philips & The Arcane Disorder
02. Chapter 2: Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry
03. Chapter 3: My Other Self
04. Chapter 4: Een Leven Niet Geleefd
05. Chapter 5: Reptilian Masquerade
06. Chapter 6: Thoughts on Breathing
07. Chapter 7: Lijdensdruk
08. Chapter 8: 21, When I Died
09. Chapter 9: My Sane Asylum

In de zomer van 2017 - inderdaad al weer bijna twee jaar geleden - verscheen en besprak ik de EP Het Verlangen Der Geest van de vaderlandse band Into The Arcane. Indertijd werd een volledig debuutalbum al aangekondigd, dat dan in maart van dit jaar 'eindelijk' is uitgekomen: Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry. Nog weer een aantal weken verder heb ik zelf dan - ook 'eindelijk' - de tijd gevonden en genomen om het album mijn welverdiende aandacht te geven.

Overigens heeft de band zelf de afgelopen jaren een behoorlijke gedaanteverwisseling ondergaan. Vergeleken met de line-up van de EP zijn alleen zanger Erik Noten en gitarist Jeroen van Riet nog over. Bassist Tijl Jacobs (ook: Mouflon) zit weliswaar al een paar jaar in de band, maar was niet op de EP te horen. De huidige line-up wordt gecompleteerd door drummer Harald Bouten, die net als eerdere bandleden een Dead End-connectie heeft; daarnaast ook drumt in Pictura Poesies, en die we hier lang geleden (in 2011) ook nog tegen kwamen als gitarist en grunter bij Empatica.

Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry is een conceptalbum geworden, geheel in overeenstemming met de eerder verschenen EP, als ook de bandnaam: In 1867 begon de gerenommeerde onderzoeker Dr. John P. Philips met het onderzoeken van een reeks vreemde en onverklaarbare verhalen over waanzin en wanhoop. In zijn zoektocht naar antwoorden ontdekte hij een globale verbinding die elk account met de ander verbindt. In wat hij omschreef als: "The Arcane Disorder", interviewde Dr. Philips tientallen "patiënten" en onthulde honderden manuscripten die teruggingen tot in 1534. Hij bundelde zijn vroege bevindingen in een collectief dat hij noemde: "Into the Arcane".

Na bovengenoemde uitleg in het intro (Chapter 1) gaat het album van start met het titelnummer. Uiteraard valt direct het kenmerkende stemgeluid (denk: Gorefest) van Erik Noten op, hetgeen - eenmaal gewend - Into the Arcane een heel eigen geluid geeft. Sowieso vind ik dat deze band een behoorlijke eigen stijl hanteert, eigenzinnige metal noemde ik het eerder. De basis ligt nog altijd in de doom metal, terwijl de muziek wel degelijk sterk opgebouwd, gelaagd in elkaar zit. Alleen het (lange) nummer Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry laat al een heerlijke donkere atmosfeer horen; daarnaast is de muziek toch nog behoorlijk pakkend. Waarbij vooral het gitaargeluid me behoorlijk in het hoofd blijft hangen. Vrijwel naadloos lopen de nummers My Other Self en Een Leven Niet Geleefd door, zich nestelend in mijn hoofd.

Dat heerlijk slepende en grommende gitaargeluid blijkt voor mij de grootste aantrekkingskracht van de muziek van Into The Arcane. Waar in het verleden symfonische toetsenpartijen nog de aandacht trokken, gaat dit zo veel meer naar de gitaren. Ook vind ik de breaks en tempowisselingen - soms ook met samples - enorm sfeerversterkend, waardoor je echt een 'verhalend' gevoel krijgt. Dat lijkt logisch aangezien je naar een conceptalbum zit te luisteren, maar toch vind ik het goed gedaan dat dit ook zo duidelijk naar voren komt.

Naarmate het album vordert lijkt het na een eerste oppervlakkige beluistering alsof de muziek op een gegeven moment te veel in herhaling valt. Maar dat blijkt uiteindelijk helemaal niet zo te zijn. Ok, de zang is misschien wat te eentonig - misschien dat een tweede stem op den duur uitkomst kan bieden - en net op het moment dat ik me dat zit te bedenken gebeurt precies dat, tijdens Reptilian Masquerade. Ook voorziet dit nummer in een prettige tempoversnelling, waardoor je figuurlijk weer helemaal wakker geschud wordt. Dat hogere tempo wordt heel even voortgezet met Thoughts on Breathing, maar vervolgens wordt toch weer terug gekeerd naar de atmosferische doom metal, met de heerlijke tracks Lijdensdruk en 21, When I Died als resultaat.

Afsluiter My Sane Asylum mag gelden als samenvatting van het album, zowel in conceptueel als muzikaal opzicht. Te samen met deze track wordt het dan ook tijd om mijn conclusie te formuleren. Ik zie dat ik nogal veel tekst nodig heb gehad om mijn beleving van Sleepless we Lie, Thoughtless we Cry te verwoorden. Ik vind het dan ook een album dat je echt moet ondergaan, beleven. De enorm sfeervolle metal van Into The Arcane vraagt daar ook om, en verdient het dan ook volledig, vind ik. Ik zal het album dan ook zeker vaker gaan beluisteren: een serieuze aanrader, zeker voor een band van eigen bodem. Laat je daarbij niet tegenhouden door het etiketje doom metal, deze muziek is echt afwisselend genoeg!