Izegrim - The Ferrymans End

• BandIzegrim [NL]
• TitelThe Ferrymans End
• Release datum25-03-2016
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. White Walls
02. Time To Run
03. Endless Desire
04. The Evil Within
05. Absolute Necessity
06. Reclaim My Identity
07. Insanity Is Freedom
08. Reflection Of Redemption
09. Through A Glass Darkly
10. Lost In Tranquillity
11. The Ferrymans End

Over Izegrim heb ik de laatste jaren regelmatig geschreven, met name in oktober 2013 was ik uitermate in mijn nopjes met Congress of the Insane. Dat leek zo'n beetje het album waarop alles op z'n plaats viel voor de band. Nu is er dan een nieuw album, The Ferrymans End, een lastige klus na zo'n sterk en goed ontvangen album? Of weet Izegrim de stijgende lijn die met Code Of Consequences is ingezet over langere tijd vast te houden? Ik ben wel benieuwd!

Allereerst blijkt The Ferrymans End een conceptalbum, of misschien beter gezegd: de nummers hebben een rode draad. Het verhaal gaat over een seriemoordenaar die in de dodencel op zijn onvermijdelijke einde zit te wachten (opener White Walls). Elk nummer op het album neemt ons mee in het zieke brein van de moordenaar. Als allerlaatste daad blijkt hij de veerman te hebben gedood (The Ferrymans End), zodat alle zielen van de slachtoffers gedoemd zijn om voor eeuwig rond te dwalen...

Albumopener White Walls is al een tijdje te horen via het bekende videokanaal, en is zoals we van Izegrim gewend zijn een knallend begin. Het geluid is inmiddels herkenbaar te noemen, het nummer rost lekker door, terwijl de gitaarlijnen melodieus zijn. Hierna laat Time To Run horen dat de band ook nog altijd weet wat genadeloos beuken is; het kortste en misschien wel felste nummer van het album. Hoewel: dat begin van The Evil Within, poeh! De inmiddels tot volle wasdom gekomen grunt van Marloes vult de muziek op passende wijze aan. Ik heb in het verleden wel eens mijn twijfels geuit over de frontvrouwe's vocale prestaties, maar de dame in kwestie heeft me inmiddels wel overtuigd hoor. Om het maar even flauw te verwoorden: zij staat haar mannetje, in alle opzichten.

Zoals zo vaak bij een band die z'n richting, een eigen geluid heeft gevonden, is er plaats voor experiment, hoe voorzichtig ook, of zo je wil voor verdieping. Ook dat heeft Izegrim goed begrepen, stilstand is immers achteruitgang. Nummers schrijven kunnen ze immers wel, dat is al lang en breed bewezen. Het knappe op dit nieuwe album vind ik, dat de band, en vooral Marloes op vocaal gebied, uit de comfortzone durft te stappen. Reclaim My Identity lijkt me daar een ijzersterk voorbeeld van, zonder dat ik hier te veel over wil verklappen: ik wil dat de luisteraar, net als ikzelf bij de eerste luisterbeurt, verrast wordt. Ook een goed voorbeeld is het navolgende Insanity Is Freedom, een voor Izegrim-begrippen loodzwaar nummer, en ook weer iets dat je misschien niet verwacht.

Zo laat Izegrim op The Ferrymans End horen dat herkenbaarheid, of misschien zelfs een stukje voorspelbaarheid, niet erg hoeft te zijn, mits vermengd met lef. Je weet wat je qua geluid van deze band kunt verwachten, en zult daarin niet teleurgesteld worden. Daarnaast is het viertal er donders goed van doordrongen dat de verwende hedendaagse metalfan uitgedaagd wil worden, en daar voorziet de band dan ook in.

Ik lees vooral zo om me heen dat Izegrim zichzelf weer heeft overtroffen met The Ferrymans End, en dat dit album weer beter is dan z'n voorganger. Daar ben ik het om een simpele reden niet mee eens: daarmee vind ik namelijk dat Congress of the Insane te kort gedaan wordt. The Ferrymans End is niet beter, hooguit anders; beide albums laten zich niet op zo'n manier naast elkaar zetten of vergelijken. Het zijn gewoon elk voor zich allebei ijzersterke albums!