Kamelot - Haven

• BandKamelot [US]
• TitelHaven
• Release datum01-05-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Fallen Star
02. Insomnia
03. Citizen Zero
04. Veil of Elysium
05. Under Grey Skies
06. My Therapy
07. Ecclesia
08. End of Innocence
09. Beautiful Apocalypse
10. Liar Liar (Wasteland Monarchy)
11. Here's to the Fall
12. Revolution
13. Haven

*jubelt op ivanhoe deuntje* Kameloooot! Kameloooot! Kameloooot! Ja ja, Kamelotions mogen weer juichen, want de Amerikaans/Duits/Zweedse formatie heeft hun elfde juweeltje uitgebracht: Haven. En deze reviewster heeft 'm stiekem al compleet grijs gedraaid voor het moment van schrijven. Kamelot staat al jaren garant voor fantastische, duistere, spookachtige en melodramatische powermetal. Haven is geen uitzondering, en bevat zelfs een vette knipoog naar ouder werk, met upbeat hymnes als Veil of Elysium en de inhaker End of Innocence.

Maar we beginnen met Fallen Star, een heerlijke opener voor een zalig album; waar meester vocalist Tommy Karevik de hoge noten in het refrein met fluwelen stem zingt over een onderlaag van bruut dreunende basdrums. Wat volgt is het futuristische Insomnia – een powerknaller met een hoog catchy gehalte, met een tikje Poetry for the Poisoned achtige melancholie.

Citizen Zero is een beuker a la het goeie oude March of Mephisto, met een galmend refrein dat nog lang in je hoofd blijft rondspoken. Dreigend, spookachtig en opjagend. Na de al genoemde snelle meezinger Veil of Elysium komen we aan bij een pracht van een ballad: Under Grey Skies, in duet met Nederlands metal-engeltje Charlotte Wessels (Delain). Een zaaaaaalige aanstekers-in-de-lucht tranentrekker waarvan je het refrein zo luidkeels en vals mogelijk wilt mee zingen. Ik krijg er geen genoeg van! My Therapy is ergens melancholisch aan zowel tekst als muziek, met een vleugje bitterzoete romantiek.

Ecclesia is eigenlijk niets meer dan een verlengde intro naar End of Innocence, dat tussen upbeat en hoopvol en een tikje verslagen wisselt. Beautiful Apocalypse is net zo bitterzoet en tegenstrijdig als de titel doet vermoeden. Ergens ‘haunting’ en duister, en toch met een zekere schoonheid en zuiverheid. Lastig om een vinger op te leggen en daarmee wordt dit ook het nummer op dit plaatje waarbij het even duurt voordat je erin rolt. Ergens voelt het aan als een filler, maar met meerdere luisterbeurten kan het al aan inhoud winnen.

En nu gaan alle remmen los met Liar Liar (Wasteland Monarchy). Ongelofelijk snel, bruut, gillend en catchy as fuck, met de favorietjes van voorgaand Kamelot album (Silverthorn) als gast, Alissa White-Gluz met haar ongeëvenaarde screams en Elize Ryd, die het laatste refrein naar hogere sferen tilt.

Here’s To the Fall is de definitie van bitterzoet. Eigenlijk een soort begrafenisnummer. Een ode aan alles wat eindigt… maar ook opnieuw begint. Statig, oprecht en melancholisch. Revolution bevind zich aan het andere eind van het spectrum, met zijn brullende refrein (credits gaan weer naar onze favoriete blauwharige Canadees) en agressief gitaarwerk. Dit alles sluit af met titelsong Haven, een epische outro die klinkt als een filmscore op mini formaat. Audiomachine kan er nog een puntje aan zuigen.

Haven is eigenlijk wat je noemt het meest hapklare Kamelot album tot dusver. Geen klappers, geen oversymfonische poeha, gewoon lekker terug naar de basics met genoeg epicness om Kamelot waardig te zijn. Liefhebbers van zowel oud als nieuw werk gaan van dit album genieten! Alleen is ie naar mijn mening te snel afgelopen…. Ik draai 'm nog een keer!