Kamelot - The Shadow Theory

• BandKamelot [US]
• TitelThe Shadow Theory
• Release datum06-04-2018
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. The Mission
02. Phantom Divine (Shadow Empire) (ft. Lauren Hart)
03. RavenLight
04. Amnesiac
05. Burns To Embrace
06. In Twilight Hours (ft. Jennifer Haben)
07. Kevlar Skin
08. Static
09. MindFall Remedy feat. Lauren Hart
10. Stories Unheard
11. Vespertine (My Crimson Bride)
12. The Proud and The Broken
13. Ministrium (Shadow Key)

Het lijkt wel gisteren dat hun laatste album Haven is uitgekomen, maar we zijn alweer drie jaar verder en komen de Amerikaans/Duits/Zweedse metalgigant Kamelot alweer aanzetten met hun twaalfde studiowonder: The Shadow Theory. Deze borduurt qua thema verder op het voorgaande album, en behandelt het vraagstuk 'men vs machine' in een post-apocalyptische/sci-fi zetting.

Qua muziek is het echter absoluut geen copycat: vernieuwende geluiden mengen zich met terug-van-weggeweest spookachtige koren en orkestraties in de sfeer van Ghost Opera, zo blijkt al gelijk uit intro The Mission. The Phantom Divine is al even te bewonderen op youtube, en zeker deze ademt een bekende sfeer uit. De grunts en de zang van Lauran Hart zijn een mooie, subtiele toevoeging. De kracht van het nummer ligt in de opbouw naar het einde, waar de zin "I am the Empire" klinkt als een slogan van het album – waar het ook terug komt in afsluiter The Proud and the Broken.

Ravenlight is ook al een tijdje online, en klinkt ook nog best standaard voor Kamelot’s doen. Tommy Karevik’s stem glijdt als fluweel door het refrein en aan het einde jast nieuwe drummer Johan Nunez er wat energieke variatie doorheen. Ik betreur het vertrek van drumbeest Casey Grillo ten zeerste maar Johan bewijst gelijk al een waardige vervanger te zijn!

Amnesiac blijft ook even in een veilig, behapbaar hoekje hangen maar de remmen gaan nu los in Burns to Embrace, gesierd met een gedenkwaardig refrein en een opvallende folky fluit in de intro. Een hymne voor een post-apocalyptisch leven en duidelijk een ‘center piece’ van het album. Merkwaardig puntje is hoe het refrein altijd vanuit het niets begint, alsof er een soort drempel zit tussen couplet en refrein. Houd zeker de aandacht erbij! In het staartje van het nummer horen we niemand minder dan de zoon van gitarist Thomas Youngblood zingen!

Jennifer Haden van Beyond the Black is van de partij in het prachtige duet In Twilight Hours. Nog zo’n nummer dat de kracht van het album behelst. Melancholiek, scheurend en pijnlijk mooi; als het om ballads gaat stelt Kamelot nooit teleur! Een van de dingen die de band beloofde met de komst van dit album was meer agressienummers als Revolution en Liar Liar (van voorgaand album Haven). Kevlar Skin maakt die belofte zeker waar! Het refrein dondert als een machinegeweer en de solo’s van de heer Youngblood zijn weer vingerlikkend!

Static is nog net geen ballad, wel vol van herrie maar op een relaxed tempo. Een liefdesverhaal met een kosmisch tintje. Mindfall Remedy voegt meer toe aan voorgaand genoemde belofte, met grunts in de brug en een haast hopeloze ondertoon in de lyrics. Pal daartegenover staat Stories Unheard, die weer hoop geeft in de misére. Een zonnestraal in een droevig verhaal, en een echte meezinger. Die euforie blijft hangen met Vespertine (My Crimson Bride) en doet zelfs sterk denken aan Kamelot’s veel oudere werk. Lang niet zo bombastisch en met een lichtvoetigheid die in albums zoals Karma en Epica veel voorkwam.

De finale van dit album is The Proud and the Broken, een nummer dat in precies die twee dingen zijn verdeeld. Een tikje chaotisch, waar het telkens de spanning opbouwt naar iets, maar wat dat wordt is nog niet zeker. Dat komt opeens een bruut stuk grunt in de tweede helft je voor je bek slaan en opeens heb je zoiets van ‘o, dat dus!’ Niet het meest behapbare nummer of zelfs heel bevredigend te noemen, maar meer een soort ruw, rafelig einde dat nog best verdomd goed past bij wat dit album probeert over te brengen.

Die rafels worden wel netjes afgewerkt in het bombastische einde Ministrium (The Shadow Key), en zo een prima einde breid aan een zeer plezierig album. The Shadow Theory klinkt nog het meest als een liefdesbaby tussen Ghost Opera en Poetry for the Poisoned, en vormt een prachtige showcase van alles dat Kamelot intussen heeft gemaakt. Weer een steengoed album om toe te voegen aan hun nooit teleurstellende repertoire!