Kyng - Burn The Serum

• BandKyng [US]
• TitelBurn The Serum
• Release datum15-04-2014
• LabelRazor & Tie [US]
• PromotorKamikaze-PR [NL]

Tracklist

01. Burn The Serum
02. Lost One
03. Electric Halo
04. Sewn Shut
05. Faraway
06. Self Medicated Man
07. The Ode
08. In The Land Of Pigs
09. Sunday Smile
10. Big Ugly Me
11. Paper Heart Rose

Opgericht in 2008 in Los Angeles, USA, liet Kyng het lokale circuit al snel achter zich met het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Trampled Sun (2011). Het bleek een heavy rockalbum, geïnspireerd door zowel Soundgarden als Queens Of The Stone Age. Er werd al gespeeld met bands als Clutch, Trivium en Megadeth, momenteel tourt de band door de Verenigde Staten met Lacuna Coil, ter promotie van de nieuwe albums van beide bands.

Want vorige maand bracht het Amerikaanse powertrio het tweede album Burn The Serum uit. Drie man en een hoop spierballen, samengepropt in elf compacte nummers. De band dendert er lekker op los, en presenteert hun muziek in de vorm van ruige, maar pakkende ritmes, een enkele goedgeplaatste solo en de klassieke rock-schreeuw (inderdaad, Chris Cornell komt best dichtbij).

De hang naar de jaren '70 waart rond binnen het geluid en de sfeer die wordt neergezet, maar Kyng is niet zomaar een retro-bandje. Want naast invloeden als Black Sabbath en (naar mijn idee vooral) Led Zeppelin, rekent de band ook Queens Of The Stone Age, Foo Fighters en Soundgarden tot hun inspiratiebronnen. Dat Burn The Serum medegeproduceerd is door Andrew Alekel (Foo Fighters, No Doubt, Queens Of The Stone Age, Clutch) lijkt dan ook haast geen toeval, gezien het eindresultaat.

Met opener Burn The Serum wordt alvast een lekker heavy rockgeluid gepresenteerd, met ruimte voor de typische '70's virtuositeit in het intro. Wanneer het nummer echt openbarst blijft een gedreven rocksong a la Queens Of The Stone Age over. Lost One klinkt daarna iets meer old school, en heeft wat mij betreft, naast grunge, wel een beetje een Black Sabbath feel. Hierna is Electric Halo een heerlijk catchy deuntje; en ja hoor, meebrullen mag met Electric Halooooo. Een authentieke hardrock track.

Dat begin klinkt veelbelovend, maar naarmate het album vordert heb ik een 'probleem'. Ik blijf niet de volle elf nummers geboeid door de muziek van Kyng. Niet dat hun muziek me niet bevalt, maar ik vind het net allemaal wat te veel van hetzelfde, te weinig spannend. Het ligt niet aan de opbouw van het album, want ook gaandeweg staan er nog fijne nummers op als The Ode, In The Land Of Pigs en Big Ugly Me. Helaas gaat het verder swingende album wel als een nachtkaars uit met het mij iets te zoetsappige Paper Heart Rose.

Deze klassieke hardrock meets '90's grunge is op zich prima te behappen. Waarschijnlijk zijn er specifiekere liefhebbers die meer kunnen genieten van het complete album dan ikzelf. De muziek klinkt ok, en zit goed in elkaar, maar ik heb het graag wat opwindender. Een paar nummers achter elkaar is prima, het album als geheel is voor mij persoonlijk net iets te veel van het goede.