L'endeví - An Eternity

• BandL'endeví [ES]
• TitelAn Eternity
• Release datum19-03-2012
• LabelArt Gates Records [ES]

Tracklist

01. Gold
02. Red Ivy
03. An Eternity
04. Laments For Loners
05. Slug
06. We Are The Metal
07. My Crow
08. Silent Enemy
09. The Hole
10. Unjust Unnatural Deaths
11. The Maze

Uit Valencia (Spanje) komt L’Endeví, ontstaan eind 2007. De band had gelijk een goede samenstelling te pakken, wat restte was veel oefenen, een eigen richting zoeken enzovoort. Dat zal in 2010 resulteren in debuutalbum When I Desire Something, You Can't Do Anything. Het album werd in Spanje goed ontvangen, en leverde uiteindelijk een deal op met Art Gates Records. Tastbaar resultaat is opvolger An Eternity, dat hier nu voor me ligt.

Eerst moest ik me nog even door mijn eigen vooroordelen heenwerken, want de tag gothic metal in combinatie met de wetenschap van een zangeres aan het roer doen mij meestal niet opspringen van enthousiasme om te gaan reviewen. Uiteraard kan zoiets dan alleen maar meevallen, L’Endeví speelt dan ook zeker geen standaard gothic, al ligt de basis van de muziek daar wel, en zangeres Mamen is niet van de ijle engelenzang.

Het album start met een stemmig intro, dat overgaat in een midtempo rocker/dark metal track Gold. Zoals ik al zei, hier geen hemeltergend gejengel bij wijze van zang, maar een gewone cleane zangstem, met schreeuwerige uithalen. Dit gaat haar best af, de zang doet me, zeker in combinatie met een licht aanwezig accent, wel wat denken aan Sandra Nasic van Guano Apes. Jammer dat in dit eerste nummer weinig aandacht lijkt besteed aan de tekst, ooh ooh ooh en lalala (of versta ik het verkeerd?) vind ik niet het meest briljant overkomen. Wel lekker veel aandacht is er voor bas en drums, dat het nummer een zekere swingende feel geeft.

Aangekomen bij titelnummer An Eternity rol ik haast van mijn stoel van het lachen. Ik hoor Zombie van The Cranberries! Zeker weten. Dit is niet eens een poging om subtiel in te kleden dat je ergens je inspiratie vandaan hebt, maar simpelweg het couplet van een bestaand nummer gebruiken. Grappig genoeg gaat L’Endeví in het nummer verder geheel z'n eigen weg, maar de overeenkomst is verbluffend; en wat mij betreft echt geen toeval. Sowieso niet een van de sterkere nummers van het album, want wat mij betreft wel erg catchy.

Ik hoor de band liever in spannender composities als Laments For Loners of Slug. Hoewel ik de band niet af wil serveren als slappe hap vind ik het wel jammer dat de vlam nergens echt in de pan wil slaan, al worden bijvoorbeeld met Slug, The Crow en The Hole goede pogingen gedaan. We Are The Metal doet helaas z'n titel niet echt eer aan, hier klinkt de band zowat het meest gothic van het hele album.

L’Endeví moet het echt hebben van de sfeeropbouw, en de inzet van de gevarieerde zang. Door een licht progressieve aanpak (Silent Enemy, The Maze) onderscheidt de band zich in elk geval van de horde gothic/dark rock/metalbands die de aarde al bevolken. Al mag de band nog wel wat meer ballen tonen om in elk geval mij helemaal te overtuigen.