Lapsus Dei - Sea Of Deep Reflections

• BandLapsus Dei [CL]
• TitelSea Of Deep Reflections
• Release datum16-06-2020
• LabelSliptrick Records [US]
• PromotorGrand Sounds PR [UA]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Falling Apart
02. The Call Of Sirens
03. Naufragos
04. The Last Trip
05. Colossal
06. Alone I Break
07. Arrival

Natuurlijk moet ik ze niet allemaal over een kam scheren, maar ik heb zelf het idee dat ik doom-gerelateerde bands uit Chili eigenlijk altijd wel okay vind. King Heavy, Mar De Grises, Poema Arcanvs, Mourners Lament, Capilla Ardiente, en ook het hier te bespreken Lapsus Dei heb ik op enig moment allemaal weten te waarderen. Het veteranen-gezelschap - actief sinds 1998 - is toe aan hun vierde langspeler: Sea Of Deep Reflections.

Falling Apart laat een ingetogen begin horen, maar toch mag de gitaar even later helemaal los, om weer te worden opgevolgd door een atmosferische, zeer melodieuze passage, met iets dat bijna wel op een pakkend refrein lijkt. Daarna volgt een korte maar aangename gitaarsolo en een bruggetje naar opnieuw dat opvallend melodieuze refrein. Zo veel afwisseling in toch een relatief korte track, dat belooft veel goeds. Opvallend genoeg laat The Call Of The Sirens hierna een vrijwel gelijke opbouw horen (al is de solo wat langer). De wisselwerking tussen zware riffs en melodieuze toetsen is een beproefd recept, dat hier ten volle wordt benut.

Naufragos verrast net de combinatie van zeer ingetogen, grotendeels akoestisch spel, en de inzet van de Spaanse taal. De aanpak met zwaardere en toch stiekem melodieuze riffs, als ook tempowisselingen wordt gelukkig al snel weer opgepakt. Dynamiek is in een langere track als deze onontbeerlijk voor de spanningsboog, dat is hier heel goed opgepakt!

Dat is dan ook de insteek die op Sea Of Deep Reflections nadrukkelijk, en met succes, gehanteerd wordt. Luister maar eens naar The Last Trip, waarin opnieuw de toetsen voor een melancholieke atmosfeer zorgen, terwijl riffs en leads afwisselend rauwheid en toegankelijkheid inkleuren daar waar er om gevraagd wordt. De ritmesectie ondersteunt de boel op adequate wijze: zonder solide fundering valt natuurlijk alles in elkaar.

Opgevolgd door het wel heel erg intieme eerste gedeelte van Colossal vraag ik me in eerste instantie af of dit niet te lang duurt, maar de vertrouwde draad wordt al snel weer voortgezet. Grappig genoeg doet Alone I Break eigenlijk hetzelfde: met de ondersteuning van slechts een laagje toetsen wordt een verhaaltje ingezet, dat in muzikaal opzicht maar traag op gang komt. Soms vraagt de gedegen opbouw echt wat van het geduld. Gelukkig loont de afwachtende houding, want Lapsus Dei laat elke track op interessante wijze tot een bevredigend slot komen wat mij betreft.

Lapsus Dei bevestigt met Sea Of Deep Reflections mijn vooringenomenheid ten opzichte van doombands uit Chili: onverminderd de moeite waard!