Live review Black Sabbath, 28 november, Ziggodome
Donderdag 28 november stond Black Sabbath weer eens op de Nederlandse planken. Niet helemaal in originele bezetting, maar wel als dusdanig gepresenteerd. Tony Iommi, Geezer Butler en Ozzy Osbourne aangevuld met drummer Tommy Clufetos deden ter promotie van hun laatste album “13” een gezellig gevulde Amsterdamse Ziggodome aan. Het werd een gezellige show vol nostalgie. Zoals verwacht eigenlijk.
Voordat de oudjes de bühne opkropen werd het publiek opgewarmd door de Britse retro-act Uncle Acid And The Deadbeats. Ondanks dat deze heren niet de vlam in de pan konden doen laten slaan, was de manier waarop ze in hun eigen spel opgingen bijzonder aanstekelijk. Nummers als “Desert Sun” en “Bloodlust” lieten een ietwat hypnotiserend karakter achter. Exact drie kwartier later moest het viertal plaats maken voor de hoofdact.
Precies om 20:30 loeide het luchtalarm om “War Pigs” aan te kondigen. Ozzy had er zin in, maar zong vals en pijnlijk uit de maat. De tandem Tony Iommi en Geezer Butler is de geoliede machine die de onvolkomenheden van de ‘madman’ meer dan verbloemden. De riffmeister liet in het navolgende “Into The Void” zijn stokoude instrument vlammen. Het had een helende werking op Osbourne. Want ook hij kwam beter in zijn spel.
Een hele parade aan Sabbathklassiekers werd door het publiek gevreten als ware het pepernoten. “N.I.B.”, “Behind The Wall Of Sleep”, “Snowblind”. Noem ze verder allemaal maar op en het kwam voorbij. Drummer Clufetos mocht in een solospot laten zien wat hij allemaal kan met zijn trommeltjes. Konden de oudjes even rusten. De reacties op de nieuwe nummers “Age Of Reason” en “End Of The Beginning” waren iets lauwer, maar deze nummers pasten redelijk goed tussen het ‘echte’ werk. Verrassingen waren er ook. “Dirty Women” van het “Technical Ecstasy” album. De apotheose van het verder matige nummer was een feestje. De andere verrassing heette “Under The Sun”. Lood- en loodzwaar. De ondersteuning van een hallucinogene filmcollage maakte van het nummer een waar hoogtepunt. Voor ondergetekende in elk geval
Van “Sabbath Bloody Sabbath” werd slechts een fragment gespeeld en “Sabotage” werd in zijn geheel genegeerd. Dat was enigszins jammer. Maar niets om lang over te zeuren. De band verkeerde in een goede vorm. Ozzy’s zang was acceptabel, zijn performance was respectabel. Wie weet of het voor de laatste keer was. Wat mij betreft werd de slechte smaak van 2005 meer dan weggespoeld. Als afsluiting lieten wervelende vertolkingen van “Children Of The Grave” en het onvermijdelijke “Paranoid” de massa kolken zodat een ieder tevreden huiswaarts kon keren.