Live review Martyr, Steelwing, Battle Beast, 21 juni, Harderwijk

Aan de gezelligheid en de kwaliteit ligt het meestal niet. Het is voor mij dan ook een raadsel waarom de avondjes die door de stichting Noord Geldersch Metaal verzorgd worden zo matig bezocht worden. Nog geen honderd man telde ik in het Harderwijkse Estrado. Om de boel een beetje gevuld te laten lijken, troffen we de merchandisestands in de podiumzaal aan.

Voor de oudgedienden van Martyr was dit allemaal geen hindernis. Al vanaf de eerste akkoorden brachten ze de stemming er goed in. Vooral de capriolen van Robert van Haren zijn daar een hele belangrijke factor in. Hij zweept de boel op, haalt gekkigheid uit, trekt fans het podium op, organiseert een heuse polonaise en legt en passant goed verzorgde theatrale zangpartijen op tafel. Met deze houding trekt hij de hele band mee in het enthousiasme en zo zien we vijf muzikanten waar het plezier en spelenthousiasme vanaf spat.

Snel daarna is het de beurt aan Steelwing om daar overheen te komen. Iets minder gek, maar wel met een pakket aan catchy nummers dat door de aanwezigen gevreten werd als zoete koek. De band gaat 120% als men van start gaat met het van een loeihard geluid voorziene Tokkotai. Wonderlijk om te zien was hoe zanger Riley tijdens elke solo achter de P.A. dook om zijn haren terug in model te brengen. Vroeger hadden we daar weinig vleiende termen voor maar tijden zijn kennelijk veranderd. En gelukkig maar. Want aan de kwaliteiten van de man ligt het niet. Het is maar goed dat het bier in plastic komt, want glazen begeven het onder zijn ijzingwekkende kopstem. Verder werd het publiek nog getrakteerd op krakers als Roadkill (Or Be Killed) en Full Speed Ahead. Ondergetekende miste in de vorm van Zone Of Alienation en Solar Wind Riders dé hoogtepunten van het Zone Of Alienation-album uit 2012. Maar dat werd uitstekend gecompenseerd door de aanwezigheid van het machtige Under The Scavenger Sun en het wervelende Running Man. Die laatste zorgde wat mij betreft voor het hoogtepunt van de avond.

Kom daar maar eens overheen als hoofdact. Het Finse Battle Beast pakte die handschoen met overtuiging op en stortte zich vol overgave in een spetterende uitvoering van Let It Roar. Zangeres Noora Louhimo eiste onmiddellijk de hoofdrol op. Met haar flamboyante verschijning en haar waanzinnig krachtige stemgeluid pakte ze de zaal in no-time in. Verbazingwekkend dat de praatjes tussendoor voornamelijk door bassist Eero Sipilä gehouden werden. Sowieso denk ik dat de band eens af moet stappen van het duo-vocalistensysteem. De stem van gitarist en zanger Anton Kabanen steekt schrilletjes af bij die van zijn vrouwelijke bandgenoot. Gelukkig zijn zijn partijen beperkt. Qua materiaal blijf ik de twee gezichten van Battle Beast verwarrend vinden. Nummers als Raven en Fight, Kill, Die troffen lomp hard doel met hun duizelingwekkende snelheden en ratelende bassdrums. De toetsen zijn nauwelijks te horen en dat doet de nummers onbedoeld erg veel goed. Daar tussen door trakteerde de band op luchtige meezingers als Out On The Streets, Show Me How To Die en Into The Heart Of Danger. Voor mijn geestesoog zag ik Paul Stanley in zijn kleurrijke Asylum-outfit voorbij huppelen. Het publiek had er maling aan en at uit de handen van de Finnen. Terecht. Want Battle Beast gaf ook alles wat ze in huis had. En even was het gewoon weer 1984. Op dat kleine stukje Avicii na dan.

Na afloop was er volop gelegenheid om je met de leden van de drie bands te onderhouden en handtekeningen en foto’s te bietsen. Om klokslag 1:00 was het tijd om met een tevreden gevoel weer terug te keren naar 2014.

Battle Beast [FI], Martyr [NL], Steelwing [SE]