Live review Sonata Arctica, 12 april, Tivoli, Utrecht
Het was een dag waar ik al weken daar had uitgekeken: 12 april. Al was Sonata Arctica nog geen half jaar geleden in Nederland geweest (013, Tilburg) kon ik niet wachten om mijn meest favoriete band aller tijden weer te zien! Rond een uur of zes kwam ik aan bij de Tivoli te Utrecht, en trof daar een rij aan van ongeveer dertig personen. Toch altijd mooi om te zien hoe gevarieerd het Sonata publiek is, want in de rij stonden mensen van alle leeftijden, van ouwe rockers tot complete gezinnen. Klokslag half acht gingen de deuren dan los, en bleek er nog ruimte genoeg op het balkon, precies de rij achter de mengpanelen.
Even later begon het voorprogramma Magion te spelen. Eerst was het geluid niet bepaald goed afgesteld en er werd bijna constant aan de geluidsknoppen gedraaid aan het mengpaneel voor me. Na een paar nummers was het geluid dan eindelijk om aan te horen, en hoorde ik dat Magion best het beluisteren waard was. De podiumpresentatie van zangeres Myrthe van Beest leek een tikkie te geacteerd dus haar eigen vibe moet ze nog een beetje zien te vinden, maar zingen kan ze zeker! De muziek was denderend, en de grunts zo hier en daar waren ook echt niet mis. Als ik zonder de muziek echt te kennen al als een maniak sta te headbangen, doe je wat goed. Helaas gaf de zaal ze weinig credit, en er werd vooral met vingers getrommeld en gewacht op Sonata. Dat werd helemaal duidelijk toen Myrthe vroeg of we een beetje zin in Sonata hadden en de zaal vrijwel explodeerde.
Magion verdween van het podium, hun instrumenten weggehaald, en die van Sonata Arctica klaar gezet. Crewlid Punkky nam zijn plaats in vlak voor mij achter het mengpaneel (fangirl momentje!) en om precies half tien gingen de lichten uit, en klonken de zoete tonen van het orchestrale gedeelte van ”Wildfire III” door de zaal. Drummer Tommy Portimo klom onder luid gejuich achter zijn drumstel, en al snel volgde de rest. Zanger Tony Kakko kwam gewapend met videocamera het podium op, dus ik denk dat we deze intro terug zien op een tour docu. Het concert begon met ”Only The Broken Hearts”, en vanaf daar werd er alleen nog meegezongen, gesprongen en hyperactief gedaan.
De band zelf was weer heerlijk energiek bezig, en ik moet zeggen dat dit wel een van de beste concerten was die ik van hen heb gezien qua energie. Tussen de nummers door kwamen natuurlijk weer wat standaard grapjes langs van Tony, en na het nummer ”Paid in Full” gaf gitarist Elias Viljanen een kippenvelopwekkende gitaarsolo weg. Hoe vaak ik ze ook zie, de talenten van die man blijven me verbazen! Bij ”Losing my Insanity” ging mijn vriend helemaal uit zijn dak en zat ik voornamelijk daarvan te genieten. Toen die afgelopen was, werden de liefhebbers van ruige muziek vriendelijk verzocht om even wat voor zichzelf te gaan doen, en alle stelletjes werd de gelegenheid gegeven om even klef te gaan doen, want hoe kan je nou beter van een ballad als ”Last Drop Falls” genieten dan in de armen van je liefde? Zo gezegd zo gedaan. Toen alle stelletjes weer van elkaar afgeweekt waren zette toetsenist Henrik Klingenberg de eerste tonen in van crowdpleaser ”Fullmoon”. Zoals standaard met dit nummer, moest Tony even iedereen plagen door stomweg niet te gaan zingen, en Henrik de intro opnieuw moest spelen. “Eens kijken hoe lang ie dat volhoudt!” grinnikte de ondeugende frontman. Na poging nummer drie begon hij eindelijk te zingen, en de zaal viel gretig in. Bij het refrein werd er enthousiast mee geblèrd, en naderhand werden we getrakteerd op nog zo’n prachtige keyboardsolo van Henrik.
Na ”Replica” was het alweer tijd voor de laatste twee nummers. Bij de hillbilly-hit ”Cinderblox” vloog Tony al country-dansend over het podium. Vervolgens vroeg hij aan het publiek om hem de mond te snoeren omdat ie teveel kletste. “Tony shut the F*** up!” schreeuwden we met z’n allen, en toen denderde hun monsterhit ”Don’t Say A Word” door de Tivoli, bijgestaan door 800 springende en headbangende fans. Waar de hele show vrijwel geen moshpit was geweest, beukte nu de halve zaal op elkaar en weer prees ik mezelf gelukkig met mijn plek op het balkon. Een buiging, een ‘airhug’ van Tony, wat drumstokjes en plectrums die het publiek in vlogen, en Sonata Arctica verdween breed lachend van het podium. Ze hadden zelf weer zichtbaar genoten van het Nederlandse publiek, en het publiek ook van hen.
Magion [NL], Sonata Arctica [FI]