Live-verslag Sonata Arctica, Thunderstone, Striker in Effenaar, 1 april 2017

1 April, de datum die ik meestal een tikje hekel door zijn reputatie van slechte grappen, is dit jaar juist het hoogtepunt van mijn concert agenda: want het is de dag dat mijn helden van Sonata Arctica weer het dak van de Effenaar in Eindhoven eraf knallen! Bijgestaan door hun Finse landgenoten Thunderstone en de vrolijke Canadezen van Striker, word het weer een fijn feestje! Ik was zo gelukkig om uitgenodigd te zijn bij een meet & greet voor de show, alwaar ik een band zonder zanger aantrof. Die hing namelijk met zijn kop boven de plee door een voedselvergiftiging. Oei, zal die nog goed kunnen zingen? Maar Tony Kakko kennende, laat hij zijn showmanschap nooit onder een griepje lijden, en ook vanavond was geen uitzondering.

Maar we beginnen eerst maar eens met Striker, die als eerste vanavond het podium betrad. Ik ben helaas onbekend met deze heren en hun muziek, maar desondanks hebben ze me prima weten te vermaken! De zangstijl is wel van het dertien-in-een-dozijn 80's (power) metal gegil, maar de jongens zelf waren een sympathiek stel die er geen moeite mee hadden om de harten van het Nederlandse publiek te winnen, ook vooral door de drummer die de hele voorste rij trakteerde op flirterige blikken. Striker stond garant voor heerlijke ouderwetse no-nonsende foute metal, die met zwiepende lokken en een hoog ADHD gehalte tentoon werd gespreid. Al met al, een prima begin van de avond.

De beurt was daarna aan Thunderstone: een Fins gezelschap met toch best een bekende status, waarvan een paar nummers ooit sporadisch mijn oren heeft bereikt. Er zat wat minder pit in de performance in vergelijking bij Striker, maar Thunderstone's muziek is in tegenstelling daartoe een stuk genuanceerder en smaakvoller naar mijn nederige mening. Met uitzondering van de uitzinnige toetsenist die een broertje kon zijn van Kamelot's bekende virtuoos Oliver Palotai vond ik de band zelf een tikje droog overkomen. Het geluid stond tijdens de eerste helft van hun set ook op standje drumsolo, maar tegen de tijd dat het epos - hun laatste nummer van de avond - "Until we Touch The Burning Sun" door de Effenaar heen schalde hadden ze toch het publiek al voor zich gewonnen.

Tegen tienen betrad dan eindelijk de hoofdact het podium, en gelijk was duidelijk dat Tony al over zijn ziek-zijn heen was. Vanaf de eerste tonen verscheen er een mooie grijns op zijn bakkes die er voor de rest van de avond niet meer af ging. De setlist viel me helaas wel wat tegen deze keer. Op uitschieters als "In Black and White", "Abandoned Pleased Brainwashed Exploited", "The Power of One", "Misplaced" en het altijd heerlijke "Don't Say A Word" na was het niveau van de nummers best tam. Nou vind ik ook dat ze de beste nummers van hun laatste album, "The Ninth Hour", thuis hebben gelaten. Als ze "Till Death Done Us Apart" en "Rise a Night" hadden gespeeld, dán was voor mij het dak echt eraf gegaan!

"Fullmoon" hangt me intussen de keel uit live, maar ook die brul ik gretig mee zodra ik zie dat de band nog altijd geniet van het publiek dat uit volle borst deze hit meegalmt. "Tallulah" is er ook eentje die ik intussen wel een keer gehoord heb maar het feit dat Tony op een centimeter van me af zat en het voor mij meer aanvoelde als een persoonlijke serenade maakt al een hoop goed! Tijdens "Fairytale" – het protestnummer op de laatste Amerikaanse verkiezingen – verschool keyboardman Henrik Klingenberg zich achter een papieren Trump-masker, wat voor een hoop hilariteit zorgde. "I Have A Right" wordt opvallend genoeg het meeste voorgedragen door Tony met zijn rug naar het publiek, kijkend omhoog naar het midden van het logo op hun backdrop. Ik snap dat het nummer over kinderrechten die in de tekst gericht is naar een tekortkomend vaderfiguur kan vragen om een stukje toneel, maar dit is toch iets waar ik al een aantal concerten lang over struikel. Tony, je hebt een lekker achterste, maar dit is geen performen gelijk. Het publiek is híér!!

Vlak voor de toegift deed Tony zoals gebruikelijk nog een speech over hoe belangrijk het is om vooral concertkaartjes te blijven kopen. De kreet die intussen een quote op hun tourshirts is, 'Keeping live music alive' is een boodschap die wat mij betreft meer uitgedragen mag worden. Maar voordat Tony überhaupt aan dat praatje kon beginnen werden we even opgeschrikt door een flauwvallende fan ergens midden-voorin de zaal. Ontroerend om te zien hoe betrokken de band is bij hun publiek, want ze gingen echt niet verder totdat ze zich ervan hadden verzekerd dat het met de fan in kwestie goed ging!

De avond ging eigenlijk weer in een oogwenk voorbij. Zo schalt hun monsterlijke hit "Don't Say A Word" al snel weer door de zaal, sta ik me voor de laatste keer het leplazerus te headbangen, mijn keel schor te schreeuwen en mee te hupsen op de gebruikelijke Vodka-song afsluiter. Tijdens de laatste buiging werd met veel dankbaarheid nog een zak met drop in ontvangst genomen van een vriendin van mij, die de band nooit weg laat gaan zonder het gebruikelijke snoepgoed. Ik kan een derde drumstok van Tommy Portimo aan mijn verzameling aan Sonata-concert-memorabilia toevoegen en ik kan weer even vooruit na deze rete-gezellige avond! De band overigens ook, die alle vijf van oor tot oor stonden te grijnzen met de mededeling dat het Nederlandse publiek ze altijd blijven verassen met hun enthousiasme. Ik had graag gezien of dat enthousiasme ook de avond daarna in Utrecht aanwezig is, maar deze arme reviewer kan helaas maar 1 concert per keer aan, ben ik bang. Mijn nek had me dat ook niet in dank afgenomen trouwens...

De Effenaar [NL], Sonata Arctica [FI], Striker [CA], Thunderstone [FI]