Macabre Demise - Stench Of Death
- Macabre Demise [DE]
- Stench Of Death
- 17-09-2011
- Rebirth the Metal Productions [DE]
- Infektion PR [PT]
Tracklist
1. Stench of Death
2. Slowly Mutilation
3. Disgorging Blood
4. War
5. Ripping, Slaughtered Cadaver
6. Mass of a Human Shit
7. Wretched Death
8. Diary of the Dead
9. Bonded
10. Rot in Hell
Macabre Demise werd in 2007 gestart door Andreas Rieger (Beieren, Duitsland), als eenmans death metalproject. In 2009 bracht hij / de band een eerste EP uit; Dead Eyes, zes nummers, een kwartier van ziedende death / grind. Diezelfde EP zou later nog onderdeel uitmaken van een vier-band-split, die enige bekendheid in de underground genereerde. Vanaf 2010 heeft Macabre Demise ook wel eens opgetreden, eveneens als eenmansband. Geen idee wat ik me daar bij voor moet stellen eerlijk gezegd. Eind 2011 verscheen vervolgens een 'full length' Stench Of Dead, die hier nu even wat aandacht krijgt.
Tja, hoe cliché wil je het hebben. Een macabere ondergang met de stank van de dood. De vertaling van bandnaam en albumtitel zegt eigenlijk al heel veel over wat de luisteraar hier kan verwachten. Daar doen het artwork, de songtitels en de teksten nog een beste schep bovenop. Gelukkig kloppen sommige stereotypen ook gewoon, en aldus kunnen we hier 'genieten' van een onvervalst stukje huisvlijt van old school death metal vermengd met een vieze dosis grind.
Verwacht geen verfijnde muziek, originaliteit of diversiteit. Eerder een verwoestend bombardement aan nimmer aflatende riffs, rottende doodsrochels en hyperactief drumwerk. En de nodige vunzigheid natuurlijk, zoals het hoort. De enige variatie die te bekennen is, zijn de overgangen van blastende grindpassages naar nekbrekende headbangstukken, blije hoempa deuntjes en logge, loodzwaar op de maag liggende brokken uitbraaksels. Stuk voor stuk zijn dat echter wel gekende muzikale uitingen, ook in de combinatie niks nieuws onder de zon.
Het album rost simpelweg aan een stuk door en is ook alweer voorbij voor je het in de gaten hebt. De tien stukken kots hebben dan echter wel al hun indruk achtergelaten. Heerlijk smerig rauw zang- en gitaarwerk op een bedje van verpletterende drums en log baswerk. En dat allemaal door een enkel persoon. Ga er maar aan staan. Geen doordachte fijnzinnigheid, lomp beuken is het devies. En dat is best lekker op z'n tijd. O ja, nog iets met venijn en staart: afsluiter Rot In Hell is (en dan niet alleen qua titel) een fijn voorbeeld van de lompigheid van Macabre Demise.
