Mad-Era - ElectricMegaBlack

• BandMad-Era [ES]
• TitelElectricMegaBlack
• Release datum08-11-2019
• LabelEigen beheer
• PromotorBlood Fire Death [ES]
• Genre Alternative Rock, Groovemetal, Grunge, Nu-metal

Tracklist

01. Mermaids
02. Facebreaker
03. Ambitious
04. Justice
05. Addiction
06. Running Low
07. Melt
08. Brain
09. Grief
10. The Power Of Healing

Mad-Era is een Spaanse rock / metalband waarvan de basis is samengesteld in 2014. In 2017 kwam de band met het naar het trio genoemde debuutalbum Mad-Era; dat vorige maand een opvolger kreeg met ElectricMegaBlack. Dit is mijn kennismaking.

Het Spaanse trio lijkt zich vooral ten doel te hebben gesteld om de jaren '90 in muzikaal opzicht helemaal te doen herleven. Want het is juist die periode die duidelijk in hun muziek is terug te horen, waaraan het te hanteren (sub)genre bijna wel ondergeschikt lijkt. Mad-Era brengt een mix van alternatieve en nu metal, grunge, southern rock / metal en groove metal, met heel af en toe een spatje electronica / industrial. Vooral de link met Pantera is behoorlijk aanwezig, maar ook bands als Korn en Deftones enerzijds, en Alice In Chains anderzijds (en een vleugje Fear Factory bedenk ik me later) zijn ongetwijfeld invloeden geweest voor deze musicerende Spanjaarden. Om de mengelmoes helemaal compleet te maken komt zelfs Rammstein voorbij, in het wel heel opzichtige Melt.

Een dergelijke hoeveelheid aan invloeden hoeft helemaal niet verkeerd te zijn, mits de muziek voldoende onderlinge samenhang laat horen. Diversiteit juich ik toe, op het moment dat het een meerwaarde vormt om een band een eigen smoel te geven. Maar juist die aspecten ontbreken hier. Zonder dat dat letterlijk het geval is, klinkt Mad-Era bijna als een soort van coverband. Bijna elk nummer op ElectricMegaBlack heeft een hoog 'klinkt als'-gehalte, waarbij je je wel een band die het goed deed in de jaren '90 kunt bedenken. De voorbeelden zijn in de tweede alinea al genoemd. Veel zang- en baslijnen zijn te herleiden tot Layne Staley en Alice in Chains, de riffs (en zelfs sommige arrangementen) komen overduidelijk uit de Pantera-school.

Vanwege de pakkende drive en het hoge herkenbaarheidsgehalte luistert het album weliswaar gemakkelijk weg, maar uiteindelijk beklijft geen enkel nummer. Het Spaanse trio ontbeert wat mij betreft een eigen identiteit, hoe vakkundig er ook gemusiceerd wordt. Ik hou op zich zeker van een Spaans stoofpotje, maar het allegaartje dat Mad-Era hier presenteert overtuigt me niet.