Majestic Downfall - Waters Of Fate

• BandMajestic Downfall [MX]
• TitelWaters Of Fate
• Release datum07-12-2018
• LabelChaos Records [MX], Solitude Productions [RU]
• PromotorGrand Sounds PR [UA]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. Veins
02. Waters Of Fate
03. Contagious Symmetry
04. Spore
05. Collapsed Pitch Black
06. Waters of Faith [bonus]

Majestic Downfall is het geesteskind van de Mexicaan Jacobo Córdova, die we onder anderen ook kennen van Zombiefication. Met die band brengt hij authentieke old school death, maar bij Majestic Downfall ligt het tempo overwegend lager. Ik verwachtte in eerste instantie vergelijkbare muziek, maar niets bleek minder waar. Een andere meevaller is de relatieve verzorgdheid van zijn producties: toen ik begreep dat Córdova alles in z'n eentje had ingespeeld verwachtte ik het rommelige karakter van zoveel eenmansbands, maar daar is niet echt sprake van.

Ik maakte medio 2015 kennis met deze band door middel van het album ...When Dead. Inmiddels is de opvolger uit: Waters Of Fate. Naar achteraf is gebleken valt het met dat eenmansgebeuren nog wel mee; inmiddels lijkt Majestic Downfall bijna een echte band, met de toetreding van gitarist Juan M. Dahern (ook bekend van Dies Irae) en drummer Alfonso Sanchez. Zij blijken dan ook daadwerkelijk te hebben bijgedragen aan de totstandkoming van dit nieuwe album.

Logischerwijs zit de band voor het Noord-Amerikaanse continent bij het Mexicaanse Chaos Records, maar in Europa brengt het in doom gespecialiseerde Solitude Productions het album Water Of Fate uit, en dat zegt alles over de muzikale bedoelingen van Majestic Downfall. De doom metal is namelijk behoorlijk gepolijster en sfeervoller (en daarmee ook melodieuzer) dan voorheen. De rauwe riffs en vocalen zijn er uiteraard nog steeds, maar worden vaak onder de duim gehouden door uitermate melodieuze en atmosferisch sterke gitaarleads. Inderdaad, een voorname eigenschap van de epische doom metal.

Gebleven zijn de enorm lange composities, die op intermezzo Spore na, ruimschoots boven de tien minuten klokken. De muziek sleept zich dan ook uitermate log en traag voort, al blijft een brute uptempo oprisping, waarin de death/black roots van de maker terug te horen zijn, niet te versmaden. Zoals titelnummer Waters Of Fate in optima forma laat horen. Verder zitten in bijna alle nummers ingetogen, vrij stille passages, zodat het hier met spanning, sfeeropbouw en dynamiek wel goed zit.

Waters Of Fate is dan ook een compleet doomalbum geworden; ik kan me niet anders voorstellen dan dat de liefhebber hier zeer contant mee zal zijn. Ik heb er in elk geval van genoten, en vind het album beter dan z'n voorganger. Dat belooft wat voor de toekomst.