Manic Eden - Manic Eden [reissue]

• BandManic Eden [NL]
• TitelManic Eden [reissue]
• Release datum12-04-2024
• LabelMusic Theories Recordings [NL]
• PromotorMascot Label Group [NL]
• Genre (Blues)Rock, Hardrock

Tracklist

01. Can You Feel It
02. Gimme A Shot
03. Fire In My Soul
04. Do Angels Die
05. Pushing Me
06. Dark Shade Of Grey
07. Keep It Coming
08. When The Hammer Comes Down
09. Ride The Storm
10. Can't Hold It
11. Crossin' The Line [bonus]

Manic Eden werd opgericht in 1993 en bestond uit drie vijfde van de Whitesnake-bezetting uit het Slip of the Tongue-tijdperk, bestaande uit Adrian Vandenberg (gitaar), Rudy Sarzo (bas) en Tommy Aldridge (drums). Daarnaast speelden veteranen Sarzo en Aldridge tussen 1981 en 1982 samen in de band van Ozzy Osbourne en in de supergroep M.A.R.S., samen met gitarist Tony MacAlpine en zanger Rob Rock.

Het trio nam oorspronkelijk de voormalige House of Lords-zanger James Christian in dienst en begon materiaal te componeren. Kort voor het sluiten van het contract met een Japans label werd Christian vervangen door voormalig Little Caesar-zanger Ron Young. Young en Vandenberg werden de songwriters van het project. In 1994 kwam het gelijknamige (en uiteindelijk ook enige album) Manic Eden uit, geproduceerd door Tom Fletcher.

Hoewel de band van plan was om in Europa te gaan toeren, waren de enige live data die werden ondernomen na de publicatie van het album onder controle van het Franse label CNR Music, een reeks akoestische optredens die op initiatief van de keten in platenwinkels in Frankrijk werden georganiseerd. Gezien het gebrek aan succes, besloot Vandenberg het project te staken om zijn relatie met David Coverdale te hervatten voor een volgende Whitesnake-plaat; de gitarist zou namelijk de Restless Heart-schijf in 1997 opnemen. Maar goed, dat is een heel ander verhaal.

Of misschien toch niet, want de bluesy hardrock van beide bands loopt uiteindelijk niet zover uiteen. Het gaat immers om door de wol geverfde muzikanten en componisten die weten wat ze willen. Het gitaarwerk is uiteraard om van te smullen, en stiekem speelt Vandenberg de hoofdrol door die juist niet al te nadrukkelijk op te eisen. Hij is aanwezig, hij is goed; de voornaamste kracht zit 'm er in dat hij uitstekend in dienst van de composities weet te spelen. Gesteund door de adequate ritmesectie moet dat wel prachtige, doorleefde, sfeervolle muziek opleveren.

De keuze voor Ron Young ten opzichte van James Christian is wat mij betreft daarbij een volledig logische. Diens hesige en - daar heb je het woord weer - doorleefd klinkende stemgeluid past deze muziek als de spreekwoordelijke handschoen. Het belangrijkste verschil met Whitesnake vind ik dat die band qua toegankelijkheid zo'n beetje alle schaamte overboord heeft gegooid, terwijl Manic Eden juist wel klinkt als de traditionele, wat rauwige bluesrockband. Manic Eden liet daarmee toen al horen wat Adje Vandenberg voor later jaren voor ogen had.