Marche Funèbre - Into The Arms Of Darkness

• BandMarche Funèbre [BE]
• TitelInto The Arms Of Darkness
• Release datum20-02-2017
• LabelBadMoodMan Music [RU], Frozen Light [RU], Moscow Funeral League [RU]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

1. Deprived (Into Darkness) (09:31)
2. Capital of Rain (08:49)
3. Uneven (12:36)
4. Lullaby of Insanity (14:50)
5. The Garden of All Things Wild (12:26)

In september 2013 besprak ik het album Roots Of Grief van de Belgische band Marche Funèbre. Tegelijkertijd was ik in de gelegenheid om een optreden van de band bij te wonen (Dynamo, Eindhoven) en zo een paar nieuwe nummers meteen live vertolkt te horen. Ik was op dat moment zeer verheugd met die combinatie, het gaf me een nog beter muzikaal inzicht in een band die ik toen nog niet zo goed kende.

Vorige week, op 20 februari, brachten de Belgen hun nieuwe album Into The Arms Of Darkness uit, en verwachtte ik een vergelijkbare ervaring als van een paar jaar terug. Ik zou namelijk Marche Funèbre gaan zien tijdens het Doom Over Gorinchem festival op 25 februari. Helaas is het me niet gelukt daarbij aanwezig te zijn, maar dat nieuwe album heb ik inmiddels al wel een aantal keer beluisterd. Vijf lange nummers en bijna een uur aan kwaliteits- en sfeervolle doom, als dat geen mooi vooruitzicht is.

Gelukkig weet Marche Funèbre mijn hooggespannen verwachtingen omtrent het nieuwe materiaal helemaal in te lossen. Opener Deprived (Into Darkness) is een log en traag monster, dat dankzij de spaarzaam aanwezige tempowisselingen en gelaagde zang ook nog erg gedreven klinkt. Natuurlijk zijn de melodieën fraai en alom aanwezig, een aspect waarvan ik aanneem dat de band dat nooit zal vergeten toe te voegen. Ik vind juist dat dan ook vaak het mooiste element van de doom metal: hoe het loodzware aspect verenigd kan worden met slepende melodie.

Het sferische aspect is dan ook tweeledig: het treurige, melancholische, naargeestige van de lom(p)e doom, versus het emotievolle, dromerige en ingetogene van de melodieuze insteek. Juist die twee-eenheid vormt vaak de beste doom-albums. Dat Marche Funèbre dat goed in de gaten heeft staat voor mij als een paal boven water, ik beschouw het dan ook als een uitgesproken complete doom metalband. Of misschien wel meer dan compleet, want de band laat zich niet beperken tot de ongeschreven doom/death-wetten. Er worden namelijk heel voorzichtig ook invloeden uit pak 'm beet gothic (de pathetiek) en atmosferische black metal (opbouw en sfeerzetting) gebruikt. En uiteraard op vakkundige wijze tot een logisch klinkende eenheid gesmeed.

Na het wat zwaardere en bij vlagen zelfs relatief vlotte Capital Of Rain begint Uneven als een welkom rustpuntje. Al blijkt al snel dat dat slechts schijn is, want de band gaat zich wederom te buiten aan uitbundige passages, met de nodige lompheid in een opgeschroefd tempo. Zoals vrijwel constant het geval is, is over deze opbouw goed nagedacht. Het nummer voltrekt zich dan ook langs enkele redelijk verrassende wendingen en mondt uit in een prachtige climax.

Uitgerekend het langste nummer van de vijf, Lullaby of Insanity, is uitverkoren om in de vorm van een video de mensheid alvast kennis te laten maken met het nieuwe album. Het is dan ook een zich heerlijk voortslepende 'typische' doomtrack waarin de band het beste uit zichzelf naar boven heeft gehaald. Werkelijk een majestueus nummer, niet alleen episch van omvang, maar ook qua invulling. Dat afsluiter The Garden of All Things Wild dat monster niet meer kan overtreffen is geen schande, op zichzelf staand blijft ook dit een voortreffelijk nummer.

De referenties van de de gevestigde orde van begin jaren '90 zijn nog wel aanwezig, maar zeker niet te nadrukkelijk. Marche Funèbre gaat steeds meer geheel z'n eigen gang, en weet donders goed wat het wil. Eigenlijk mag mijn conclusie dezelfde zijn als na voorganger Roots Of Grief. Met dien verstande dat de band zelfs nog wat verder is gegroeid in z'n herkenbaarheid en eigenheid. Waarvoor hulde!