Marche Funèbre - Into The Arms Of Darkness [reissue]

• BandMarche Funèbre [BE]
• TitelInto The Arms Of Darkness [reissue]
• Release datum27-09-2024
• LabelArdua Music [ES]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. Deprived (Into Darkness)
02. Capital of Rain
03. Uneven
04. Lullaby of Insanity
05. The Garden of All Things Wild
06. Darkness [bonus]

Ardua Music voorziet in een digipack heruitgave van Marche Funèbre's album Into The Arms Of Darkness (uit 2017). Deze bevat een alleraardigste bonus in de vorm van het nummer Darkness, dat eerder te vinden was op de split-EP met Eye Of Solitude. Dit is wat ik indertijd over het oorspronkelijke album schreef:

Opener Deprived (Into Darkness) is een log en traag monster, dat dankzij de spaarzaam aanwezige tempowisselingen en gelaagde zang ook nog erg gedreven klinkt. Natuurlijk zijn de melodieën fraai en alom aanwezig, een aspect waarvan ik aanneem dat de band dat nooit zal vergeten toe te voegen. Ik vind juist dat dan ook vaak het mooiste element van de doom metal: hoe het loodzware aspect verenigd kan worden met slepende melodie.

Het atmosferische aspect is dan ook tweeledig: het treurige, melancholische, naargeestige van de lom(p)e doom, versus het emotievolle, dromerige en ingetogene van de melodieuze insteek. Juist die twee-eenheid vormt vaak de beste doom-albums. Dat Marche Funèbre dat goed in de gaten heeft staat voor mij als een paal boven water, ik beschouw het dan ook als een uitgesproken complete doom metalband. Of misschien wel meer dan compleet, want de band laat zich niet beperken tot de ongeschreven doom/death-wetten. Er worden namelijk heel voorzichtig ook invloeden uit pak 'm beet gothic (de pathetiek) en atmosferische black metal (opbouw en sfeerzetting) gebruikt. En uiteraard op vakkundige wijze tot een logisch klinkende eenheid gesmeed.

Na het wat zwaardere en bij vlagen zelfs relatief vlotte Capital Of Rain begint Uneven als een welkom rustpuntje. Al blijkt al snel dat dat slechts schijn is, want de band gaat zich wederom te buiten aan uitbundige passages, met de nodige lompheid in een opgeschroefd tempo. Zoals vrijwel constant het geval is, is over deze opbouw goed nagedacht. Het nummer voltrekt zich dan ook langs enkele redelijk verrassende wendingen en mondt uit in een prachtige climax.

Uitgerekend het langste nummer van de vijf, Lullaby of Insanity, is uitverkoren om in de vorm van een video de mensheid alvast kennis te laten maken met het nieuwe album. Het is dan ook een zich heerlijk voortslepende 'typische' doomtrack waarin de band het beste uit zichzelf naar boven heeft gehaald. Werkelijk een majestueus nummer, niet alleen episch van omvang, maar ook qua invulling. Dat afsluiter The Garden of All Things Wild dat monster niet meer kan overtreffen is geen schande, op zichzelf staand blijft ook dit een voortreffelijk nummer.

De referenties van de de gevestigde orde van begin jaren '90 zijn nog wel aanwezig, maar zeker niet te nadrukkelijk. Marche Funèbre gaat steeds meer geheel z'n eigen gang, en weet donders goed wat het wil. Eigenlijk mag mijn conclusie dezelfde zijn als na voorganger Roots Of Grief. Met dien verstande dat de band zelfs nog wat verder is gegroeid in z'n herkenbaarheid en eigenheid. Waarvoor hulde!