Mastercastle - Enfer [De La Bibliothèque Nationale]

• BandMastercastle [IT]
• TitelEnfer [De La Bibliothèque Nationale]
• Release datum14-10-2014
• LabelScarlet Records [IT]

Tracklist

01. The Castle
02. Let Me Out
03. Naked
04. Pirates
05. Enfer
06. Straight To The Bone
07. Throne Of Time
08. Behind The Veil
09. Venice
10. Coming Bach (Instrumental)

Mastercastle timmert vanaf 2008 al hard aan de weg, en is al weer toe aan hun vijfde plaatje getiteld Enfer (De La Bibliothèque Nationale). Innovatieve neoclassic/powermetal is de leus. Dit kan zeker interessant worden…

Opener The Castle leunt zwaar op hoog gitaarwerk, er is in de mix helaas was minder aandacht gegeven aan de dreunende riffs eronder. Het had zo anders een mooie, catchy beuker kunnen worden. Wel klinkt het als een lekker fris begin voor een veelbelovend plaatje. In Let me Out zit al wat meer beuk, en is voorzien van meeslepende tussenstukjes en een zwevend refrein.

Naked is een fijne mid-tempo met weinig poespas en gewoon een simpel maar catchy refrein maar wel een merkwaardig onbevredigend open einde. Pirates is een mooi Peter Pan-achtig hommage aan de onschuldige kindertijd maar thematisch wordt echt niets gedaan met de muziek. Nu zijn er al wel twee nummers die mijn innerlijke grammarnazi naar boven halen. Naked met de klemtoon op de tweede lettergreep 'ed' en in We’re Pirates hoor ik letterlijk 'PirAYtes', en dat klopt niet. Leer klemtonen plaatsen, beste Mastercastle!

Titelsong Enfer heeft een mooie, lage twist halverwege het refrein als visitekaartje, en er is wat meer aandacht gegeven aan de lagere riffs, die als een trein onder de melodie heen denderen. Bij Straight To The Bone komt eindelijk een stukje neoclassical naar boven. Een creatief nummer in alle opzichten mogelijk. Dit kon nog wel eens het beste nummer van het album worden genoemd, met zijn hoekige vocale partijen met mooie, hoge uithalen, huppelende riffs en spannende melodieën.

Throne of Time is een klein nummer van veel gitaarsolo’s en vocale stukjes met open eindes, en voelt dus aan als een soort tussenstukje in het geheel van het album. Ballad van het album is Behind The Veil, die heel wat mooier had geklonken in mijn mening als er met iets meer nuance werd gezongen. Die vreemde, te snelle fade out is helaas niets minder als een domper te noemen, alsof het nummer veel te snel word afgeraffeld.

Venice is een heel vrolijk klinkend nummer dat in tegenstrijd staat met de tekst, waar er juist hopeloos word gezocht naar een stukje hoop en reden. Dat is het ene verkondigen en het ander overbrengen. Balans tekst/muziek is echt ver te zoeken helaas.Coming Bach is ironisch gezien, met gebrek aan lyrics, een van de betere nummers op dit plaatje. Muzikaal zeer uitdagend en op alle vlakken zeer goed uitgedacht, op het einde na die weer zeer vlak en open te noemen is.

Met zo’n einde vind ik dan ook dat ik mijn oren nu wat betere muziek gun. Echt slecht is dit album niet, zeker niet op muzikaal vlak, maar tekstueel gezien is het bijna amateuristisch te noemen. Woorden worden met zware accenten verdraaid en zinnen op rare manieren bijgesneden om toch maar in een melodielijntje te passen. Als je me vraagt om dit album in 1 term samen te vatten denk ik dat ik over het algemeen helaas niet verder kom als ‘mwah, wel aardig.’