Mental Cruelty - Zwielicht

• BandMental Cruelty [DE]
• TitelZwielicht
• Release datum23-06-2023
• LabelCentury Media Records [DE]
• PromotorC Squared Music [CA]
• Genre Deathcore, Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Midtvinter
02. Obsessis a Daemonio
03. Forgotten Kings
04. Pest
05. Nordlys
06. Mortal Shells
07. Zwielicht
08. Symphony of a Dying Star
09. The Arrogance of Agony
10. A Tale of Salt and Light

Gedurende vier releases, te beginnen met de Pereat Mundus EP uit 2016, heeft het Duitse kwintet een gewelddadig tapijt van geluiden verweven, geïnspireerd door zwartgeblakerde death core en -metal, aangedikt met hun eigen waanzin. Met de baanbrekende LP uit 2021, A Hill To Die Upon (Unique Leader), zette Mental Cruelty niet alleen een nieuwe standaard voor zichzelf, maar voor het core-genre als geheel.

Gewapend met de nieuwe zanger Lukas luidt Mental Cruelty een nieuw tijdperk in van sombere en grimmige vastberadenheid, dat de kern vormt van hun nieuwste album Zwielicht (Twilight). Opnieuw werkend met producer en mixer Josh Schroeder (Lorna Shore, The Browning), hebben ze hun geluid naar nieuwe intensiteiten geduwd, zowel op zwartgeblakerd als symfonisch gebied.

Op papier klink het natuurlijk als een belachelijk combinatie, en het is zelfs voor een doorgewinterde fan / luisteraar ook even wennen. Maar ik vind het enorm knap hoe het Duitse vijftal zulke substijlen op deze manier weet samen te smelten. Nummers als Forgotten Kings en Nordlys vinden net zo goed gehoor in de symfonische, atmosferische black metal-cirkels, als in ultra-moderne en ultiem-logge deathcore-uitbarstingen.

Intens en dynamisch zijn dan ook de sleutelwoorden, en ach, wanneer je deze muziek wil kwalificeren als zwartgeblakerde symfonische deathcore klinkt dat misschien bizar, maar uiteindelijk zijn ook dat maar woorden. Die overigens wel grotendeels de lading dekken. Ik vind de symfonische elementen echt geweldig, maar vind het 'trucje' van de extreme breakdowns na verloop van tijd wel een beetje 'gezocht', over the top.

In eerste instantie werkt het echt prima, en zit ik met open mond te luisteren, maar in een paar tracks vlak achter elkaar zo'n zelfde geintje, dan frons ik toch de wenkbrauwen. Dan vraag ik me af of deze tracks zo'n break echt nodig hebben; ze hebben simpelweg niet altijd even veel meerwaarde. Bijvoorbeeld Mortal Shells en Symphony Of A Dying Star zouden prima zonder kunnen. Die laatste wordt voorafgegaan door het folky titelnummer Zwielicht bij wijze van intro / intermezzo, waarbij die folk-atmosfeer goed wordt doorgetrokken. Het core-aspect geldt hier wat mij betreft slechts als hinderlijke onderbreking.

Minder is dus soms echt meer. Je hoeft als band dus echt niet elk trucje dat je kent tot overbodig toe uit de kast te trekken om te laten horen way je allemaal kunt. Uiteindelijk is de gedoseerde aanpak waarschijnlijk een stuk effectiever. Misschien een leermoment voor Mental Cruelty.