Messiah - Fracmont

• BandMessiah [CH]
• TitelFracmont
• Release datum11-09-2020
• LabelHigh Roller Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Sacrosanctus Primitivus
02. Fracmont
03. Morte Al Dente
04. Urbi Et Orbi
05. Singularity
06. Children Of Faith
07. Dein Wille geschehe
08. Miracle Far Beyond Disaster
09. My Flesh - Your Soul
10. Throne Of Diabolic Heretics

Met acts als Hellhammer / Celtic Frost en Coroner maar ook meer obscure bands als Fear Of God, Excruciation of Infected, is Zwitserland altijd een vruchtbare voedingsbodem geweest voor extreme metal die net een beetje 'anders' is. Messiah past ook prima in dat rijtje, en is te beschouwen als een obscure outsider; de band heeft zich altijd toegelegd op een geheel eigen benadering van vooral thrash metal. Het geschiedenislesje dat daarbij hoort kon je lezen naar aanleiding van het verschijnen van de EP Fatal Grotesque Symbols - Darken Universe. Dit nieuwe nummer was de voorbode van een aangekondigde langspeler; deze is inmiddels ook uit: Fracmont.

De ironie van de muzikale aanpak zo'n klassieke dan wel cult-band zit 'm wat mij betreft in het volgende: wat "vroeger" (wanneer dat dan ook was) anders, afwijkend, progressief of iets dergelijks was, is dat anno 2020 heel vaak niet meer. Ik kan op zich prima naar Fracmont luisteren, want met hun insteek van donkere thrash metal met wat vleugjes death-invloeden is in de basis helemaal niks mis. Degelijk songmateriaal, lekker in het gehoor liggende riffs en een adequate productie. Maar van Messiah heb je - gezien het verleden - hogere verwachtingen; en die lost de band absoluut niet in.

Zo is titelnummer Fracmont op zich een heerlijk slepend, donker nummer, voorzien van technisch verzorgd gitaarspel en -solo's in de vlottere stukken, en de verwachte duistere atmosfeer in de tragere passages. Een aangename wisselwerking, al lijkt het op een gegeven moment wel een beetje een trucje; het nummer duurt eigenlijk ook te lang. De productie is bijpassend, redelijk eigentijds, maar toch met een stiekeme old school vibe.

Bij vlagen komt Messiah sterk voor de dag, met ironisch genoeg korte en rechttoe rechtaan tracks als Singularity en Miracle Far Beyond Disaster. Hier klinkt de band gedreven, en juist zonder poespas komen de technische vaardigheden nog beter uit de verf. Bovendien beklijven de kortere tracks een stuk beter. Wanneer de muzikanten willen afwijken van de gebaande paden klinkt dat al lang niet meer zo spannend als lang geleden het handelsmerk van de band was. Diverse tracks zitten wel degelijk goed in elkaar, maar de uitvoering had her en der meer vernuft verdiend. Met afsluiter Throne Of Diabolic Heretics als positieve uitzondering - dit vind ik wel een interessant (vooral donker) hoorspel.

Begrijp me goed: Fracmont is zeker geen slecht album, maar we weten uit het verleden dat Messiah ooit goed was in het combineren van zowel pakkende als avontuurlijke (thrash) metal. Dat pakkende is er bij vlagen nog zeker (niet te verwarren met het gezapige karakter van sommige langer uitgesponnen of herhalende stukken) terwijl het avontuur grotendeels verdwenen is. Ik ben bang dat Messiah de tand des tijds niet helemaal goed doorstaan heeft, en daarmee 'slachtoffer' is van het eigen succes van voorheen.