Metal Church - XI

• BandMetal Church [US]
• TitelXI
• Release datum25-03-2016
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Reset
02. Killing Your Time
03. No Tomorrow
04. Signal Path
05. Sky Falls In
06. Needle & Suture
07. Shadow
08. Blow Your Mind
09. Soul Eating Machine
10. It Waits
11. Suffer Fools
12. Fan The Fire (bonus)

De Amerikaanse metalband Metal Church heb ik in hun beginjaren nog wel gevolgd. De albums Metal Church (1984) en vooral The Dark (1986) lagen indertijd regelmatig op de platenspeler. Het nummer Watch The Children Pray van laatstgenoemde komt tot op de dag van vandaag nog regelmatig voor op persoonlijke playlists. Hoe en waar ik de interesse in de band kwijt ben geraakt kan ik eigenlijk niet echt terug halen. Door de jaren heen heb ik de band nog wel eens bekeken en beluisterd, maar de impact van 'vroeger' heeft Metal Church nooit meer op me gehad. Voor mijn gevoel is het ook eigenlijk een redelijk ondergewaardeerde band geweest, maar dat weet ik niet zeker. De band is hier nog nooit besproken, dus een aflevering uit de reeks 'opa vertelt' kan niet uitblijven: hier volgt dus een uitgebreide geschiedenisles.

Net als de 'gewone' kerk in de moderne tijd heeft deze metalen kerk meermaals op het punt gestaan de deuren te sluiten wegens gebrek aan belangstelling en afname van het geloof. De rol van de diverse voorgangers is daarbij een niet te onderschatten item. David Wayne (moge hij rusten in vrede) deed het in eerste instantie prima, maar liet zich eind jaren '80 vervangen door Mike Howe, met wie ook een paar prima ontvangen albums gemaakt zijn. Wayne werd eind jaren '90 - nadat de kerk voor het eerste de deuren had vergrendeld - zelfs als een verloren zoon weer terug in de armen gesloten. Die hernieuwde samenwerking bleek van korte duur, waarna Ronny Munroe voortaan de verheven teksten mocht gaan voordragen. Daar leek wel toekomst in te zitten, maar vanwege verschillende oorzaken leek de band (lees: gitarist en enig overgebleven apostel Kurdt Vanderhoof) in 2009 opnieuw voorgoed de handdoek in de ring te gooien. Toch werd nog een album gemaakt met Munroe als zanger, die in 2014 definitief vertrok.

Opnieuw speelde Vanderhoof met de gedachte om de kerkdeuren dan maar dicht te gooien, tot hulp uit onverwachte hoek zich aandiende, want niet voor het eerst kon een verloren zoon worden verwelkomd. Voorganger Mike Howe werd bereid gevonden om opnieuw aan het altaar plaats te nemen om de boodschap van de metalen kerk te verkondigen. Met hernieuwd vuur werd gewerkt aan inmiddels album nummer elf, simpelweg XI getiteld. Voor mij zal Wayne altijd de eerste en 'originele' zanger van Metal Church blijven, maar de fans bleken zeer enthousiast over deze laatste handeling. Uiteindelijk zijn met Howe natuurlijk ook de nodige prima albums opgenomen, dus het zou wel eens een goed voorteken kunnen zijn dat hij met hernieuwd elan de kansel heeft betreden om het elfde gebod te kunnen voordragen.

XI begint dan ook met een drietal enorm veelbelovende tracks. Reset, Killing Your Time en No Tomorrow horen met gemak bij het betere werk dat Metal Church de laatste jaren heeft uitgebracht. Kracht, agressie, lekker in het gehoor liggende ritmes en vooral sterk gitaarwerk zijn de grote pluspunten. Daarnaast laat Howe horen dat zijn stembanden het nog prima doen, zijn ietwat ruwige stemgeluid vormt hier dan ook een prima combinatie met de metal van de oude kerk ... eeeh ... school. Want ondanks de eigentijdse productie is (gelukkig) nog altijd goed te horen waar de basis van de muziek van Metal Church ligt: in de jaren '80! Ergens tussen klassieke/Amerikaanse heavy metal en thrash laat de band met deze tracks horen dat ze nog altijd relevant zijn.

Wat volgt zijn twee nummers, Signal Path en Sky Falls In, die een heel ander beeld geven. Het zijn sowieso langere tracks, de twee langste van het album, die een wat meer veelzijdige insteek hebben. Minder met de nadruk op agressie, meer op sfeer. De zang is af en toe wat melodieuzer, ook horen we wat akoestische gitaarpartijen; en de nummers zijn wat langzamer. De tweede heeft een fijne break waarna het nummer wat meer openknalt, met een vette gitaarsolo als toetje. Sowieso zijn de solo's hier van hoog niveau, maar dat mag je ook wel verwachten natuurlijk. Needle & Suture grijpt hierna weer terug op wat meer power, en laat vooral hakkende riffs horen: dat wordt headbangen geblazen!

Het afgelopen ruime halve uur bood hoe dan ook muziek van een hoog niveau, het verbaast me dan ook niet dat de aandacht naar het einde toe af en toe wat wegvalt. Want met een speelduur van ruim over het uur (inclusief bonus Fan The Fire) is het album ook best aan de lange kant. Shadow is dan ook het eerste nummer hier dat me niet echt weet te grijpen. Iets te mat, te vrijblijvend na al het voorgaande geweld. Hoewel Blow Your Mind hierna ook heel rustig van start gaat vind ik dit een zeer intrigerend, echt jaren '80 intro. Wat zich hierna ontvouwt houdt me dan ook zeker aan de speakertjes gekluisterd. Dit is Metal Church ten voeten uit!

Ook het drietal dat nog volgt mag er elk voor zich best wezen. Soul Eating Machine en Suffer Fools zijn uitstekende metal-beukers, krachtig en opzwepend. Gelukkig maar zo aan het eind van het album, anders zou het nog lastiger worden om de aandacht er bij te houden. It Waits zit hier als een beetje vreemde in de bijt tussen in. Dit nummer heeft een wel heel aparte insteek voor Metal Church-begrippen. Enerzijds wel intrigerend, anderzijds valt het daarmee ook wel een beetje buiten de boot; alsof het niet helemaal past. Deze had voor mij niet per se gehoeven.

Ondanks dat er uiteindelijk twee nummers blijken te zijn die me wat minder bevallen is XI als geheel een heerlijk album gebleken. Alles bij elkaar toch wat aan de lange kant, maar ik zou toch ook geen nummer weten dat ik niet gehoord had willen hebben. Metal Church heeft met het terug halen van zanger Howe de lat hoog gelegd, maar weet de verwachtingen wat mij betreft prima in te lossen. Ik kan me oprecht niet voorstellen dat er ook maar een fan echt teleurgesteld kan zijn in dit album.