Metz - Strange Peace
- Metz [CA]
- Strange Peace
- 22-09-2017
- Sub Pop Records [US]
- Konkurrent [NL]
- Alternative Rock, Hardcore / punk
Tracklist
01. Mess of Wires
02. Drained Lake
03. Cellophane
04. Caterpillar
05. Lost in the Blank City
06. Mr. Plague
07. Sink
08. Common Trash
09. Escalator Teeth
10. Dig a Hole
11. Raw Materials
Metz uit Canada is voor mij een onbekende naam. Het blijkt een trio dat met Strange Peace hun derde album uitbrengt. Bekender klinken mij de namen in de oren van het label Sub Pop en producer Steve Albini, beiden met een link naar het roemruchte Nirvana.
In de muziek van Metz sijpelen daar ook wel invloeden van door, net als van Big Black, de obscure band van de muzikant Albini. Maar Metz zoekt het wat meer richting punk- en noise-rock. Wel wordt die muziek aardig gestroomlijnd gebracht, er wordt een goede middenweg gevonden tussen beluisterbaarheid en toegankelijkheid enerzijds, en intensiteit en agressie anderzijds.
Kenmerkende elementen zijn - mede dankzij Albini - de knallende en kurkdroge drums en de vocalen die juist wat achterblijven in het totaalgeluid (en doen denken aan het album Surfer Rosa van de Pixies). Het is een bewuste keuze, waardoor ik de zang niet het sterkste punt van Metz vind. Die is bij vlagen gewoon echt niet duidelijk te horen, al levert het zo af en toe ook wel lekkere meeschreeuw-momenten op. Gelukkig komt het gitaarwerk wel goed uit de verf, zodat er toch nog vertrouwde klanken voorbij komen.
Een ander voornaam kenmerk van de muziek van Metz is monotonie, dan wel herhaling. Vanaf opener Mess Of Wires wordt een poging gedaan om de luisteraar murw te beuken door middel van telkens zich herhalende ritmes. Dit mechanische effect heeft wel wat industrials, al komt er weinig elektronica bij kijken. Slechts wat synthesizers zijn toegevoegd voor wat psychedelische effecten.
Ik denk dat weinig hardrock- en metal-liefhebbers de noisy punkrock van Metz kunnen waarderen. Ik vind het zelf ook allemaal wat simpel, en mis vooral diepgang. De rauwheid en naturel aanpak spreekt me wel aan, maar met de muziek die daar uit voorkomt kan ik niet zo veel.
Alex Adkins - gitaren, zang
Hayden Menzies - drum
Chris Slorach - bas