Minotaurus - The Call

• BandMinotaurus [DE]
• TitelThe Call
• Release datum17-05-2013
• LabelLimb Music [DE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Free Our Souls
02. Wanna Be Your Wife
03. Erlkönig
04. Hinterhalt
05. Love Song
06. The Call
07. Varus Battle
08. Chains Of Captivity
09. Spirit Island
10. Defenders Paradise
11. Father And Son
12. Princess Of Destruction (Version 2013)

De Minotaurus is een schepsel uit de Griekse mythologie, deels man, deels stier. Minotaurus is (onder anderen) ook een Beierse band die zich bekwaamt in het spelen van Keltische folkachtige rock/metal. Met teksten in zowel het Duits en Engels geeft dat ook aardig de sfeer van de muziek weer, Duitse degelijkheid in de rockmuziek, gecombineerd met Angelsaksische thematiek. Aan tweedeling lijkt dus al gauw niet te ontsnappen bij deze band. The Call is het vierde album van de band, die sinds 1994 actief is. Geen hoge productiviteit, maar in jaren dus wel de nodige (vermeende) ervaring.

Die tweeledigheid zien we ook weer terug in de vocalen op dit album. Die worden gebracht door een cleane dames- en een cleane herenstem. Die twee passen prima bij elkaar, vullen elkaar aan, maar gaan als het ware nooit een duel aan. Wat misschien wel jammer is gezien het genre van de soms wel strijdlied-achtige muziek. Waarbij daarnaast nog opvalt dat de mannelijke Engelstalige zang een behoorlijk Duits accent heeft, dat zou na zoveel jaar toch niet meer hoeven, denk ik.

Het album begint met het uptempo Free Our Souls, dat lekker wegrockt. Wanna Be Your Wife is daarna meer een Keltisch feestnummertje, een echte meedeiner, en zo mogelijk nog minder heavy. Daar waar de bijgeleverde info rept over metal, hoor ik daar niet al te veel van terug in de eerste nummers, die omschakeling moet ik even maken omdat ik eigenlijk wel wat andere muziek verwacht had. Belangrijkste troef voor de band lijkt de samenzang van meneer en mevrouw, die op een nummer als het in het Duits gezongen Hinterhalt optimaal tot uiting komt.

Een nummer als Love Song is natuurlijk ook onmisbaar op een album als dit. Een akoestische Keltische ballade, inderdaad een liefdesliedje. Onmisbaar, want het past perfect binnen de sfeer van het album, ook al vind ik het zelf een liedje dat niet thuis hoort in een rock of metal review. Daarentegen lijkt het ook helemaal niet de bedoeling om stoer over te komen, want titelnummer The Call is qua thema een stevig strijdlied, de uitvoering daarentegen veel te braaf. De heldhaftigheid had wat mij betreft ook gerust vertaald mogen worden naar de muziek; die mist nu echt de benodigde power. En dan is het misschien nog wel het stevigste nummer van het album.

En daarmee zijn we wat mij betreft aangekomen bij de clou voor dit album. Er wordt nogal wat strijdlust en power beloofd, maar dat komt in muzikaal opzicht helemaal niet tot uiting. Qua thematiek zou je best heavy muziek mogen verwachten, de uitvoering mist echter ballen, het is allemaal zo braaf. Daar waar je Skyclad (leuke band vond ik dat indertijd!) verwacht, krijg je Blackmore's Night, zoiets. Zoetsappigheid in plaats van power. Weer die tweedeling. Voor mij persoonlijk een teleurstelling, al zal menig folk liefhebber prima uit de voeten kunnen met Minotaurus.