Monasterium - Cold Are The Graves

• BandMonasterium [PL]
• TitelCold Are The Graves
• Release datum10-06-2022
• LabelNine Records [PL]
• PromotorClawhammer [US]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. The Stigmatic
02. Cimmeria
03. The Great Plague
04. Seven Swords Of Wayland
05. Remembered
06. The Siege
07. Necronomicon
08. Cold Are The Graves

Monasterium is een Poolse band opgericht in 2014 en toegewijd aan epische heavy en doom metal. Alle leden van het broederschap zijn ervaren muzikanten die passie, een gemeenschappelijke visie en geloof in de kracht van traditionele metal delen. Deze insteek heeft hen naar hun gelijknamige eerste langspeler gebracht die in mei 2016 werd uitgebracht door No Remorse Records. De band kreeg lovende kritieken uit de metal underground en werd live gepromoot op de gewaardeerde Europese metalfestivals: Hammer Of Doom, Up The Hammers, Malta Doom Metal Festival, Doom Over Vienna en het Seeds Of Doom festival. In 2019 bracht Monasterium het tweede album Church Of Bones uit via Nine Records. Cold Are The Graves is nummer drie, en bevat acht klassieke doomtracks vol emoties, avonturen en epische mythen.

De boodschap van Monasterium is overduidelijk, en je houdt er van of niet: epische doom metal in de klassieke jaren '80-stijl. Dat betekent trage, maar niet al te logge tempo's, dreunende drums en heldere gitaren om samen te gaan met klaaglijke zang en het vereiste reverb-basgeluid. Candlemass iemand? Ja, precies dat. Qua stijl dan, Monasterium is geen copycat, maar laat die old school vibe wel herleven.

Het album opent met Stigmatic, met zijn treurige, smekende zanglijnen. De zanger heeft de duidelijke, krachtige en emotionele uitstraling die zangers als Messiah Marcolin en Robert Lowe voor altijd tot de standaard hebben gemaakt voor traditionele doom. Cimmeria laat meer epische heavy metal horen dan 'echte' doom, al verschillen die stijlen natuurlijk niet zo veel van elkaar. Deze bevat meer tempowisselingen, een gitaarsolo, maar bovenal een flinke dosis bombast. The Great Plague voldoet wel volledig aan de doom-verwachting met z'n slepende gitaarlijnen en logge ritme.

Remembered begint met akoestisch gitaargetokkel en een ingetogen vocale voordracht, waarbij de spanning opbouwt naar ... iets dat niet gaat komen. Het blijft bij ruim drie minuten alleen maar dat, ik ben er geen fan van. Met The Siege wordt de draad gelukkig weer opgepakt, waarna met het trage en logge Necronomicon een van de hoogtepunten van het album volgt. Afsluiter is titelnummer Cold Are The Graves, een prachtig slotakkoord dat alle elementen voorbij laat komen waardoor ik deze muziek zo waardeer. Ik vrees in eerste instantie nog het akoestische begin, maar gelukkig (voor mij) voltrekt zich een prachtig hoorspel in de beste traditionele doom-traditie.

Het doet me enorm deugd dat er anno 2022 nog bands zijn die zich vol overgave op deze stijl storten. Monasterium volgt weliswaar de platgetreden paden en voegt helemaal niets toe aan wat er al was, maar de band doet dit vol overtuiging en passie. Van moderne snit zonder te tornen aan oude waarden; ik hou hier van!