My Dying Bride - A Mortal Binding

• BandMy Dying Bride [GB]
• TitelA Mortal Binding
• Release datum19-04-2024
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Her Dominion
02. Thornwyck Hymn
03. The 2nd of Three Bells
04. Unthroned Creed
05. The Apocalyptist
06. A Starving Heart
07. Crushed Embers

Wat My Dying Bride al jaren doet, komt in sterke mate opnieuw terug in A Mortal Binding. Daarmee is de plaat wat mij betreft zeker niet afgeschreven. Want als de vloedgolf van tranen eenmaal via het relatief pittige Her Dominion is opgestart, is het weer heerlijk zwelgen in de kenmerkende melancholische sfeer waarop de band uit Halifax het patent heeft.

Thornwyck Hymn brengt de boel in wat kalmer vaarwater. Het is één van de nummers die vooraf werd vrijgegeven en etaleert vooral de evolutie van de zangkunsten van Aaron Stainthorpe. Heel flexibel en gemakkelijk wurmt hij zich door zijn zanglijnen heen. Het sterkst blijft hij als hij op sinistere wijze begint te declameren. Maar met zoiets moet je gedoseerd omgaan.

The 2nd Of Three Bells brengt de band in spannender vaarwater want dit is weer zo'n prachtig compositie waar de gelatenheid zich meester van de luisteraar maakt. De melodieën kronkelen om elkaar heen van verdriet en zetten de luisteraar op het puntje van de stoel. Vooral de ingezette koren doen hun werk goed hier. Het is diezelfde spanning die ook terugkomt in een nummer als L'Amour Détruit van A Line Of Deathless Kings (2006). Het navolgende Unthroned Creed heeft diezelfde toon maar dan net wat spaarzamer.

Daarna wordt je via een uiterst verdrietig treurwilgen-intro op brute wijze het monumentale The Apocalyptist ingeslingerd. Woede, pijn en wanhoop in de traditie van nummers als Turn Loose The Swans of Return Of The Beautiful. Al wordt dat niveau net niet gehaald.

Het navolgende A Starving Heart is dan met al haar facetten net wat te gewoontjes om op te vallen tussen dit geweld. Niettemin is het toch geen vervelend nummer. Waardig afsluiten doet men met Crushed Embers waarin opnieuw gelatenheid doorklinkt in het traag gezongen middenstuk. Dit is Stainthorpe op zijn best. Niet teveel de grenzen van zijn kunnen opzoekend. Wel jammer dat het zo abrupt tot stand wordt gebracht.

Eigenlijk ben ik erg tevreden met de nieuwe My Dying Bride. Ten opzichte van voorganger The Ghost Of Orion (2020) is er meer van die klassiek romantische sfeer aanwezig om je in onder te dompelen. Toch weer een album om lekker sikkeneurend de regen mee in te gaan de komende tijd.