My Lament - Sorrow

• BandMy Lament [BE]
• TitelSorrow
• Release datum2015
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Sorrow
02. Blossom
03. Night
04. Mourning
05. Embers

Om het bezongen leed van het leven mee te kunnen torsen, zijn sterke schouders nodig. Wellicht dat het daarom al die jaren zo lastig is gebleken voor de Belgische doom/death-band My Lament om tot een stabiele line-up te komen. De band werd immers in 2002 al opgericht door bassist Steven Sarlet en drummer Vincent Jakobs. En zij zijn de enigen die al die tijd het roer in handen hadden. Door alle line-up toestanden kwam de band tot slechts één volwaardig album; Broken Leaf uit 2008. Een album dat aansluiting vond bij de zogenaamde 'Peaceville 3'. My Dying Bride, Anathema en in mindere mate Paradise Lost.

Na deze overlevering stortte de band weer in en trok het zich terug om het geuite hartenzeer te verwerken. Eind 2014 werd het Mausoleum van Pijn weer opgezocht door Vincent en Steven om met een hernieuwde line-up te wagen aan het nu voorliggende Sorrow. Het is een EP geworden waarop de liefde voor de schoonheid van het lijden opnieuw bezongen een beweend wordt.

Het titelnummer waarmee geopend wordt, barst direct uit zijn voegen van die jankende treurmelodieën waar Anathema zolang patent op had voordat ze besloot nieuwe wegen te verkennen. De echo op de grunts, screams en plechtige declamaties van nieuwkomer Xavier de Schuyter doet onmiddellijk visioenen oproepen van verlaten kerkhoven waar vervallen grafmonumenten met braamscheuten zijn doorschoten en zo de gebeitelde namen van de overleden geliefden voorgoed dreigen uit te wissen. Het is dan ook schrikken geblazen als ineens een razende black metal-passage ingezet wordt waarin alle opgekropte frustratie worden omgezet in onvervalste agressie.

Het navolgende Blossom wordt sfeervol opgebouwd. Er sluipt een knappe spanningsboog in en dan... is het ineens afgelopen. Het blijkt een intermezzo te zijn. Geen opmaat naar het dan aanvangende Night want daarvoor is de brug te onlogisch. Was het nummer niet af en het intro te goed om te laten liggen? Wie het weet mag het zeggen. Zo schep je nog eens Weltschmerz onder je luisteraars.

Night doet vanwege zijn intro ernstig denken aan Sear Me van My Dying Bride maar vervalt al vrij snel in een loodzware oefening waar My Lament de verrichtingen van bands als Evoken en Doom:Vs benadert. De Belgen blijven niet lang hangen in hetzelfde tempo want de boel wordt links en rechts stevig strak getrokken door een slepende death metalriff. Alles om de boel wakker te houden.

Een nietszeggend piano-intermezzo dat Mourning heet gaat vooraf aan het afsluitende Embers. Een ietwat afwijkende song dat ikzelf als hoogtepunt beschouw. Het afwijkende zit hem in het clean gezongen openingsthema dat door zijn klankkleur en zangritme doet denken aan een popsong. Vanzelf volgt de transformatie naar de vertrouwde doom- death en black metalklanken maar het pakkende thema uit het begin zal nog terugkeren. Ook hier bekruipt me trouwens het gevoel dat het nummer nog niet af is. Vrij plotseling sterven de tranen weg in de vergetelheid.

Het is duidelijk dat de klaagzangen van My Lament rechtstreeks voortvloeien uit bekendere exponenten van het genre. De band doet er alles aan om de songs pakkend en afwisselend te houden. Tempowissels, incidentele sfeerwisselingen en voorzichte uitheemse elementen worden voorzichtig ingebed in het totaalpakket. My Lament is klaar voor de toekomst. Al valt er nog wel wat te schaven en schijnt het me toe dat het materiaal op Sorrow nog wat in de probeerfase is blijven hangen. Niettemin valt er best wat genieten van Sorrow. En nog meer valt er uit te kijken naar een volledig nieuw album.