My Silent Wake - An Unbroken Threnody: 2005-2015
- My Silent Wake [GB]
- An Unbroken Threnody: 2005-2015
- 08-02-2016
- Stone Groove Records [US]
- Imperative PR [GB]
Tracklist
01. Sturm
02. The Last Man
03. And So It Comes To An End
04. Cruel Grey Skies
05. Burning
06. Journey’s End
07. Oblivion
08. Tunnels
09. The Dying Things We’re Living For
10. Bleak Endless Winter
11. Highwire
12. Shadow Of Sorrow
13. Mímir’s Well
My Silent Wake is een Britse gothic/dark rock/metal-band die al sinds de oprichting behoorlijk actief is. In de jaren vanaf 2005, toen de band begon, zijn maar liefst acht albums verschenen, daarnaast nog een handjevol EP's; en alsof dat nog niet genoeg is ook al wat compilaties. En daar is deze An Unbroken Threnody: 2005-2015 de meest recente van, waarbij de subtitel boekdelen spreekt. Opvallend genoeg is deze band, ondanks de productiviteit, hier nog nooit eerder besproken geweest. Dan is een verzamelaar met 13 (geremasterde) tracks van door de jaren heen wel een mooie gelegenheid.
Wanneer ik het album aan het beluisteren ben begrijp ik wel waarom My Silent Wake nog niet op grote schaal door het metalpubliek omarmd is. Hoewel ik met regelmaat zie dat de band getagd wordt als doom of zelfs death/doom-band, vind ik dit in eerste instantie toch echt eerder gothic of dark-rock, met maar minimaal doom- of metal-invloeden. Het is op zich best sfeervolle muziek, die redelijk aansluiting vindt bij de jaren '80 gothic/new wave-beweging. Luister maar eens naar opener Sturm en het wel erg poppy The Last Man. Het meer recente And So It Comes To An End doet het daarna al een stuk beter qua doom-gehalte, al vind ik het niet een heel sterk nummer.
Dat wil niet zeggen dat ik dit slechte muziek vind, maar met metal heeft het naar mijn mening niet altijd evenveel raakvlakken. De muziek heeft weliswaar een heerlijke donkere ondertoon, en zal bij vlagen qua sfeer zeker fans van hardere muziek kunnen aanspreken. Daar waar wel heavy elementen worden toegepast vind ik ze dan helaas misplaatst, zoals de rauwe grunt in het verder wat kabbelende Cruel Grey Skies. Ik denk dat deze klanken al heel wat gebaat zouden zijn bij wat meer distortion op de gitaren, dat geeft al een wat voller geluid, in plaats van deze meer oubollige, kale productie.
Wat ik daarmee bedoel laat een nummer als Tunnels bij vlagen goed horen. Dit is de melancholieke doom zoals ik me die bij de omschrijving vooraf had voorgesteld. Een lekker slepend nummer, stevige riffs, spanningsopbouw; zo hoor ik mijn doom graag. Ook een nummer als Burning (van het debuutalbum Shadow Of Sorrow) kan ik op zich prima hebben, al klinkt het (ook) wat kaal. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit opnieuw gemasterd is, zo klinkt het niet in elk geval. Daarnaast vind ik de vocalen (van bandopperhoofd Ian Arkley) een flink struikelblok; het is een hees soort grunt die mij maar zelden kan overtuigen. En regelmatig ook gewoon niet bij de muziek past.
Ik hink na beluistering van An Unbroken Threnody dan ook behoorlijk op twee gedachten. Enerzijds hoor ik best een aantal nummers of gedeelten daarvan waar ik prima mee uit de voeten kan, vanuit een metal-gedachte. Anderzijds staat er wel degelijk ook poppy of meer folk-achtig spul op deze verzamelaar, waar ik wat meer moeite mee heb. Uiteraard kan ik me voorstellen dat op een totaal van acht studio-albums het materiaal behoorlijk varieert, ook qua muzikale insteek. Ik heb me ook niet verdiept in welke track uit welke periode komt, dat zou natuurlijk al wel een verklaring kunnen zijn voor de veelzijdigheid van het materiaal. Dat kan al een pluspunt op zich zijn natuurlijk. Maar ik kom tot de conclusie dat ik naar aanleiding van deze verzamelaar geen fan wordt van My Silent Wake.
Wie overigens An Unbroken Threnody: 2005-2015 (digitaal) aanschaft, krijgt daar ook nog een code bij voor een bonus: An Unbroken Threnody: Apocrypha. Dit is nog eens bijna twee-en-half uur aan muziek, 'the best of' My Silent Wake. Deze is dus niet los verkrijgbaar.
