My Silent Wake - There Was Death

• BandMy Silent Wake [GB]
• TitelThere Was Death
• Release datum23-02-2018
• LabelMinotauro Records [IT]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. A Dying Man's Wish
02. Damnatio Memoriae
03. Killing Flaw
04. Ghosts of Parlous Lives
05. Mourning the Loss of the Living
06. There Was Death
07. Walls Within Walls
08. No End to Sorrow
09. An End to Suffering

My Silent Wake kwam hier voorbij in het kader van hun loopbaan-overzicht An Unbroken Threnody uit 2016. Vorig jaar verscheen een nieuw album: Invitation to Imperfection. Dit bleek echter een grotendeels instrumentale, akoestische folk-plaat - een richting waarin de band zich de laatste jaren wel vaker begaf - dus die hebben we bewust links laten liggen. Een krap jaar later ligt er echter al weer een nieuw album in de (digitale) schappen: There Was Death.

Die albumtitel blijkt geen loze aankondiging, want My Silent Wake is weer terug aanbeland in de deathdoom-regionen, inclusief alle van hen bekende ingrediënten. Slepende riffs, een gotische insteek via sfeervol (maar bij vlagen wel erg aanwezig, dat had bijvoorbeeld in Damnatio Memoriae wel wat minder gemogen wat mij betreft) toetsenwerk en het subtiel inzetten van genre-vreemd instrumentarium, en als slagroom op de taart de diepe grunts van voorganger en boegbeeld Ian Arkley. Waarbij uiteraard de lome muziek ten alle tijden draait om de sombere, melancholieke sfeer.

Direct met opener A Dying Man's Wish wordt die sfeer ondubbelzinnig neergezet, en ook niet meer losgelaten. Al zal ik me altijd blijven afvragen hoe de doom van My Silent Wake zou klinken met een cleane vocale voordracht, een meer klassieke doom-insteek. Een klein inkijkje daarin krijgen we met Ghosts of Parlous Lives, dat wordt opgesierd met zowel mannelijke als vrouwelijke achtergrondzang. Sowieso is dit wel een van de mooiste composities op het album, sereen, ingetogen bijna, en toch overtuigend.

Uiteraard zijn die composities overwegend van bovengemiddelde lengte; laat het maar aan deze band over om gedurende de hele speelduur van zo'n lang nummer, als ook het hele album, te blijven boeien. Niet dat er nou zo veel gebeurt - natuurlijk niet! - maar de rustig-sombere sfeer weet je hier echt te grijpen. Luister als toppunt daarvan maar eens naar de afsluitende treurmars An End to Suffering, en je zult je door de pure wanhoop en ellende overvallen voelen.

My Silent Wake zal altijd wel een beetje buiten de boot blijven vallen als het gaat om de echt grote Britse (death)doom-bands. De wat ruigere insteek van Paradise Lost, My Dying Bride en Anathema in hun eerste jaren heeft de band nooit gehanteerd (hoewel, Walls Within Walls komt een heel eind), terwijl My Silent Wake ook dat niveau zeker in hun eerste jaren nog niet kon evenaren. Dat laatste heeft de band middels de opgedane ervaringen wel ingehaald, terwijl ze met hun herkenbare eigen stijl ook een solide loopbaan hebben weten op te bouwen.