Nachtmystium - Silencing Machine

• BandNachtmystium [US]
• TitelSilencing Machine
• Release datum30-07-2012
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Dawn Over the Ruins of Jerusalem
02. Silencing Machine
03. And I Control You
04. The Lepers of Destitution
05. Borrowed Hope and Broken Dreams
06. I Wait In Hell
07. Decimation, Annihilation
08. Reduced to Ashes
09. Give Me the Grave
10. These Rooms In Which We Weep

Het Amerikaanse Nachtmystium loopt ook alweer tien jaar over de verschroeide aardkorsten om hun verderfelijke boodschap te verspreiden. Begonnen als een redelijk standaard black metalbandje, kwam men uiteindelijk uit bij het imposante maar experimentele tweeluik Assassins: Black Meddle Pt. I en Addicts: Black Meddle pt. 2. Die albums lieten een interessante synthese tussen black metal en Pink Floyd-achtige psychedelica horen (vandaar ook ‘black meddle’). De meesten van de meer toegewijde black metalliefhebbers hebben het fronsend aangehoord. Persoonlijk vond ik het een erg boeiende ontwikkeling. Een ontwikkeling waar nu alweer (gedeeltelijk) mee gebroken lijkt te zijn.

De zesde volwaardige langspeler heet Silencing Machine. En de eerste akkoorden van Dawn Over The Ruins Of Jerusalem onderstrepen direct de terugkeer naar de black metalsound van Instinct: Decay uit 2006. De hypnotiserende tremolo-riffs symboliseren een nachtelijke vlucht over een besneeuwd berglandschap waar grimmige ogen van onzichtbare demonen je volgen, wachtend op een dodelijke aanvalskans.

Aanvankelijk trekt het standaard black metalgeluid nogal aan je voorbij. Maar wie zich meerdere luisterbeurten permitteert, zal beloond worden met de veelzijdige muzikale inkleuring van het kale, zwargeblakerde landschap. De heldhaftige melodieën die verweven zijn met de knarsende riffs van het titelnummer bijvoorbeeld. Of het door hardrock aangedreven I Wait In Hell. Een sterke compositie. Enerzijds heeft het de bekende black 'n' roll benadering, anderzijds heeft het toch een ijskoude black metaluitstraling. Kouder dan bijvoorbeeld de huidige Satyricon. Of de huidige Darkthrone. Het middenstuk heeft toch weer een geniepige seventies-feel over zich, waaruit blijkt dat de psychedelica van de twee voorgangers toch ook niet heel ver weg is. Absoluut hoogtepunt is het neerslachtige slotstuk These Rooms In Which We Weep. Een dromerige doomtrack dat verrassend veel overeenkomsten met een ballade vertoont.

Kortom, Nachtmystium zal voor de black metallers die zich true en grimm noemen, veel te lief en te melodieus klinken. Eerlijk gezegd had ik de blaststukken ook graag wat smeriger en feller gezien. Daar staat tegenover dat Silencing Machine een behoorlijk afwisselende plaat is. Het klinkt als een grimmige doch sfeervolle black metalschijf uit de jaren 90 terwijl het tegelijkertijd vele muzikale details en invloeden bevat. Die afwisseling die zich niet heel direct openbaart, maakt van Silencing Machine een groeiplaat waar veel te ontdekken en te beleven valt.