Necroven - Worship of Humiliation
- Necroven [ES]
- Worship of Humiliation
- 30-09-2012
- Memento Mori [ES]
Tracklist
01. Worship of Humiliation
02. Tormented Till Death
03. Exhale the Petilence
04. Enclosed in a Dead Soul Dimension
05. Rejoice in Purulence
06. Ecstasy Beyond Possession
07. Epoch Of Chaos Glorification
08. Ancient Rites Conjuration
09. Malediction in Dormant Obscurity
10. Defeat of the Stagnant Faith
11. Exhumating Profaned Flesh
Necroven is een eenmans death metalproject uit Spanje, vorig jaar opgestart door ene meneer Jonathan Reina (die daarnaast ook nog actief is in Apostles Of Perversion en Winterstorm). De muziek die ten gehore wordt gebracht staat in schril contrast met zijn komaf van het zonnige Las Palmas, Gran Canaria. Alvorens debuut Worship Of Humiliation uit te brengen verschenen eerder dit jaar twee weinig opzienbarende demo's (op cassette), als oefening zeg maar. Necroven is echt een do it yourself project: behalve dat meneer Reina zelf vocalen, snaren- en drumwerk verzorgt, is hij ook verantwoordelijk voor de mix en de (wanstaltige) cover art. Op z'n demo's deed hij ook de opnamen en de mastering zelf.
Worship Of Humiliation is een lekker smerig death metal plaatje geworden, waar de bloederige taferelen zowat vanaf druipen. Geen ruimte voor subtiliteiten, maar gewoon oerlompe, dampende death metal, met een sfeer die weinig aan de verbeelding over laat: bedompt, ranzig, rauw. Het wat onbeholpen geluid, de productie klinkt wat onaf, past hier goed bij. Of dit een bewuste keuze is, gebrek aan ervaring of simpelweg onkunde doet er dan eigenlijk niet eens meer zoveel toe. Zowel qua muziek, productie als behandelde onderwerpen (occultisme, dood en verderf, ranzigheid) is dit album een ware verering van de oude helden van het genre.
Het sobere maar gedegen drumwerk, de laaggestemde gitaren en een volledig onverstaanbaar diep gegrom dat voor zang moet doorgaan vormen de ingrediënten voor deze smakelijke, maar eenzijdige maaltijd. Qua tempo wordt er braaf afgewisseld tussen snelle headbangpassages en tragere doomy stukken. Al maakt dat voor de aanpak weinig uit, ook in de trage passages rammelt de double bass drum braaf mee. Zo wordt er onophoudelijk doorgebeukt en geramd: verstand op nul en gaan! Ook de teksten worden zo monotoon mogelijk gedeclameerd, stoïcijns bijna.
Losse tracks behandelen heeft mijns inziens dan ook weinig nut, want het lijkt allemaal best op elkaar. Ook vallen er geen nieuwe invalshoeken te noteren, aan originaliteit heeft Necroven een broertje dood. Gewoon rammen is het devies, deze Spanjaard doet in elk geval waar ie zin in heeft, en dat doet ie goed. Smakelijk eten!
